Van leren stikken over opruimen tot spelen en blij zijn dat je naar school mag gaan
Het internaat in Groot-Bijgaarden heeft alle salesiaanse elementen. Dat werd op woensdag 25 september ook weer duidelijk. Don Bosco zou zich hier thuis voelen, net als wij.
Na school mag iedereen thuis komen. De meeste internen noemen naar het internaat komen ook letterlijk naar huis komen. Je merkt dadelijk het gezellige gebabbel en gedans. Vandaag zouden we ook letterlijk werken aan een huislijke sfeer door te leren stikken. Iedereen kon mooie stofjes kiezen en zijn/haar eigen kussen maken. Het werden een voor een prachtexemplaren waar de jongeren terecht trots op zijn. Het is leuk om te zien hoe jongeren op een internaat in het gewone van het leven zo veel dingen leren.
Ofwel trok je er deze namiddag op uit. We werden mooimakers van de buurt. Met gekruiste degens gingen we het afval tegemoet.
Gespeeld werd er natuurlijk ook. Van gezelschapsspelletjes over tikkertje-verstoppertje passeerden verschillende activiteiten de revue. Vooral de kinderen van de lagere school gingen moe slapen, maar niet vooraleer ze een avondwoordje meemaakten. Ja, het avondwoordje dat voorzien was voor de meisjes van het secundair werd eerst beleefd door de jongens van de lagere school. Ze waren namelijk zo nieuwsgierig naar de vlaggenlijn die we mochten lenen van VIA Don Bosco. Waarvoor hingen die foto’s allemaal op? En daar zagen ze diezelfde houding op als op de affiche op de deur. De slogan op de affiche was ook blijven hangen: “Jij mocht naar school. Waarom ik niet?” Op de vraag hoeveel kinderen en jongeren volgens hen niet naar school kunnen gaan, begonnen ze te goochelen met getallen: 500.000, 1.111.111, 2.000.723,… Nee, ze zaten niet hoog genoeg. Het zijn er 256 miljoen. Het getal is ingeslagen, want even later konden ze het nog letterlijk herhalen tegen een andere opvoedster. En foto’s in diezelfde houding mochten ook niet ontbreken. Iedereen koos een plekje om zelf ook de boodschap te geven: Ik mag naar school. Waarom jij niet?
Daarna was het de beurt aan de meisjes van het secundair. Op de vraag of ze graag naar school gaan, staken er een 7-tal bescheiden hun hand omhoog. Op het einde kon echter iedereen een antwoord geven waarom ze blij zijn dat zij naar school mogen gaan. Daarin kwamen de vrienden regelmatig terug, maar ook ‘Toekomst! Toekomst! Toekomst!” of zoals iemand het verwoordde: “ik wil niet heel mijn leven om 7 u moeten beginnen in een job die ik niet graag doe.”
Hopelijk beleven we samen een gezellig jaar op het internaat van waaruit de internen elke dag naar school mógen gaan. #waaromikniet www.waaromikniet.be
