Problemen oplossen of loslaten?
Colette Schaumont is leken-missionaris in Rwanda en Oeganda. In haar blogs krijg je een blik op de lokale salesiaanse werken.
Maandagavond na de eerste werkdag van een nieuwe week. Mijn dagje 'problemsolving' zit er weer op en ik heb zelf nog een babbeltje gedaan in de keuken met een glas vers passievruchtensap en een uurtje stevig kunnen sporten. Een hele dag achter de laptop vraagt om wat compensatie. Mijn werkdagen zijn goed gevuld en een groot deel van mijn tijd gaat naar het oplossen van allerlei problemen. Met dingen die niet werken, met papieren en stroeve administratie, met centen die niet komen, met rapporten die niet afgewerkt geraken, met mensen die elkaar niet verstaan of niet doen wat ze moeten doen ... Ik leer hier eindeloos veel geduld te hebben en tegelijk niet aflatende vasthoudendheid. Ik moet veel relativeren en stress loslaten want het helpt toch niet ... En ik probeer ondanks de hindernissen allerlei op te lossen langs wegen en omwegen. Wat helpt zijn de gebedsmomenten. Om 6.30 uur ben ik in de kapel voor meditatie, dan eucharistie en ochtendgebed. Ook 's avonds zijn er de gebedsmomenten en ik heb geleerd om gewoon alles te laten vallen wat ik aan het doen was om daar op tijd te zijn. Het is een heel natuurlijk ritme geworden dat me geen moeite vraagt, integendeel. Het geeft me rust en het is een plek om los te laten wat ik niet kan veranderen of in beweging kan krijgen.
Twee weken geleden ben ik voor de derde keer naar Oeganda gereisd naar de meest Noordelijke gemeenschappen daar, Gulu en Palabek. Ik heb er met hen gewerkt aan de planning van hun projecten voor de komende jaren. het was om meerdere redenen een sterke ervaring.
Het waren de eerste gemeenschappen waar ik echt procesmatig aan de slag ging en ik wist niet goed hoeveel openheid er zou zijn om te accepteren dat ik als leek en vrouw daarin het voortouw zou nemen. Na mijn jaren in Don Bosco Vorming & Animatie durf ik wel vertrouwen in het proces en de kracht van een waarderende benadering. Het was een hele voldoening vast te stellen dat het ook in Afrika zo kan werken. Op beide plaatsen groeide er een ander soort wederzijds begrijpen, respect, vertrouwen en verbondenheid. In Gulu leerde ik een paar boeiende missionarissen beter kennen: Danilo uit Slovenië, Gianni uit Italië en Thomas uit Oeganda zelf. De missie startte daar in 2010 en het is indrukwekkend wat in die tijd opgebouwd is: vier kleuterscholen, een lagere school, een secundaire school, een nieuwe parochiekerk en een paar kleinere kerkjes voor de lokale bevolking in de omliggende gehuchten. Een voetbalveld was in aanleg en er zijn plannen voor een zorgcentrum voor moeder en kind waarvoor ze ook alle middelen bij elkaar gezocht hebben. Hun nieuwste project is een soort beroepsopleiding en vormingscentrum voor de promotie van jonge vrouwen. De beste manier om de gezinnen vooruit te helpen is investeren in de ontwikkeling van de jonge moeders. Zij runnen de gezinnen als ze wat kunnen verdienen. Danilo, sdb, gaat zes oude klaslokalen verbouwen voor dit centrum. Hij is een krak in recuperatie en maakt alles zelf. Kostprijs voor het project door hem voor mij voorgerekend: 20.000 euro. Ongelooflijk weinig voor wat ze daar gaan doen. Als iemand een zinnig project zoekt ...
Verder lezen?
Volg Colette haar blog op www.muhazi.be .
