Leerlingen Zwijnaarde bezoeken Muhaziproject
Colette Schaumont is leken-missionaris in Rwanda. In haar blog schrijft ze over het bezoek van leerlingen uit Don Bosco Zwijnaarde.
Vorige maand kregen we bezoek uit België. Don Bosco Zwijnaarde kwam op inleefreis met 10 leerlingen en 4 leerkrachten: het 'Crewanda team'. Al maanden werd er over en weer gemaild om alles te regelen. Op 4 juli kwam de bende aan in Kigali. Aan de luchthaven was het een bijzonder drukke avond en het ging allemaal nogal moeizaam om de controle te passeren, de bus vol te laden (28 valiezen, dat is wel wat ...) en met de bus uit de parking weg te geraken, maar uiteindelijk kwamen we toch rond half elf aan in Gatenga waar ze een eerste nachtje zouden blijven. De kok was gelukkig niet weggelopen en zo konden ze voor het eerst merken dat hier in Rwanda goed en lekker gegeten wordt en dat de salesianen heel gastvrij zijn. De volgende morgen vertrokken we samen naar Muhazi. De eerste paar dagen zou ik bij hen doorbrengen om te zien of alles vlot verliep. Na een hobbelige trip over de stoffige zandwegen (we zijn in het droge seizoen) kregen ze eindelijk zicht op het prachtige Muhazimeer. De afdaling naar het meer vroeg ook nog even goede stuurmanskunst (steil en nog meer putten en bulten) maar dan konden ze eindelijk het kleine paradijs daar aan het meer verkennen. Na het middagmaal kregen ze een eerste voorstelling van de school en zelfs ineens een introductie in het bespelen van de 'ingoma', de Rwandese drums. Die hadden een heel belangrijke rol in het verleden onder de Tutsi-koningen. De drum van de koning was zelfs het symbool van zijn macht en als die gestolen of vernietigd werd was dat zoveel als het einde van het koningschap. De school wil de leerlingen fierheid bijbrengen voor hun roots en introduceert hen daarom in de tradities zoals de drums en de traditionele dansen. Later in de week zou de groep ook ingewijd worden in 'intore' de belangrijkste traditionele dans.
Het ijs was al heel vlug gebroken tussen de jongeren van de school en het oratorio en de Belgische delegatie. Er werden een paar stevige matchkes gespeeld in voetbal el volleybal en het was duidelijk dat de Rwandese jongeren moeilijk te verslaan waren. Met al de hoogteverschillen daar en hun levensomstandigheden hebben ze een topconditie. De kleinste kinderen zeulen al met een bidon water (er is geen stromend water in de huisjes) en slepen hout aan om te koken (geen electriciteit of gasvuur).
Een eerste zonsondergang aan het meer maakte de groep stil. Muhazi had de harten gewonnen en ze waren er al een stukje thuis.
Het dagprogramma in Muhazi was altijd goed gevuld. De jongeren gaven met veel toewijding les aan de andere jongeren en zelfs aan de leerkrachten in Engels en in informatica. In de namiddag was er altijd sport en spel, een tochtje op het meer, een bezoek aan de markt in de buurt enz. Zelfs een dauwtrip stond op het programma: half zes op pad om de zon te zien opgaan om 6 uur. Zo dicht bij de evenaar wordt elke dag licht om 6 uur en donker om 6 uur.
Na hun verblijf in Muhazi kwam de groep terug naar Kigali om een weekje samen te werken met de schook IFAK rond de SDG's (sustainable development goals). Een totaal andere ervaring met jongeren van Kigali die heel wat welgestelder zijn dan die van Muhazi. Net het contrast maakte het interessant en gaf de Belgische jongeren een kritische blik op het succesverhaal van de groei in Rwanda. De groei komt lang niet iedereen ten goede ...
Van dei dagen heb ik zo goed als geen foto's omdat ik ondertussen terug aan het werk was en maar af en toe kon binnenlopen. Eentje toch die getuigt van de vriendschap die intussen ontstaan is met Thérèse, de Waalse vrijwilligster die de groep zo goed onthaald heeft in Muhazi. Een geschenkje aan de leerkrachten van de groep ...
Lees verder en bekijk méér foto's op de blog van Colette Schaumont.
