"De Takel wil écht een tweede thuis zijn voor jongeren"
Claudia Esposito is al 9 maanden EVS-vrijwilliger in Jeugdhuis Don Bosco De Takel in Oostende. In een interview met Fonny deelt ze haar ervaringen.
Als Europese vrijwilliger trok Claudia samen met José naar Oostende om er internationale ervaring op te doen en vooral om een geweldige tijd te hebben in België. Ze werken er met de jongeren in het Jeugdhuis en proberen vooral assisterend aanwezig te zijn. In het jeugdhuis organiseren ze activiteiten, spelen met hen biljart, op de Playstation of een Unopartijtje en helpen ze met huiswerk of andere zaken.
Dag Claudia, hoe gaat het met je?
Goed en met jou? (in het Nederlands)
Is dat het enige Nederlands dat je al spreekt?
Neen, ik vind het niet zo moeilijk om het te begrijpen, maar vooral het spreken is zeer moeilijk. De jongeren in De Takel spreken een beetje écht Nederlands en West-Vlaams of hun moedertaal. En met de collega’s spreek ik meestal Engels.
Voor hier nog maar 8 maanden te zijn, klinkt je Nederlands al zeer goed.
Wel, goed zou ik niet zeggen. Basic of basic is een betere omschrijving.
Hoe is het leven voor jou in België?
Ik zou zeggen: leuk! Ik vond het eigenlijk niet zo verschillend van het leven dat ik gewend was in Italië. Ik heb me niet echt hard moeten aanpassen, alhoewel er toch enkele gekke zaken zijn. Zo is er bijvoorbeeld voor elk bier een ander glas.
En er zijn veel bieren, hé?!
Ja, inderdaad. Dat is net het leuke aan jullie cultuur, zou ik zeggen. Ik blijf ongeveer 1 jaar in België, dus ik probeer ze allemaal te proberen. Iets waarin ik natuurlijk niet zal slagen, aangezien ik ook nog moeten werken, hé. ☺
Wat is het meest interessante van de Belgische cultuur dat je tot hiertoe al hebt ontdekt?
Ik vind het echt vreemd dat alles in de hoogte gebouwd wordt. Beneden is de woonkamer, en de keuken, dan ga je naar boven, dan zie je de badkamer en daarboven dan de slaapkamer. Het lijkt steeds of er ruimtelijke planning ontbreekt in deze huizen.
Wat vind je het leukste aan België tot hiertoe?
Fietsen. Ik kan wel zeggen dat ik fietsen écht leuk vind. Alles is zo nabij: ik kan met de fiets naar huis gaan als ik moe ben in plaats van te wachten tot iemand me wegbrengt, of ik moet zelf niet rijden met de auto.
En wat mis je het meeste van Italië?
Ik mis niet echt de grote dingen. Misschien de levensstijl wel wat? Buiten komen op de universiteit, iets gaan drinken en eten met wat vrienden, alle tijd nemen zonder je op te jagen. Gewoon omdat het kan en niet omdat het etenstijd is. Gewoon omdat je er zin in hebt, omdat je wil relaxen…
Je werkt in De Takel in Oostende. Kan je ons daarover wat meer vertellen?
De Takel ligt naast een sociale woonwijk in Oostende waar veel, al dan niet kansarme, jongeren wonen. We proberen voor deze doelgroep activiteiten te organiseren, hen te helpen zoals met het invullen van documenten, helpen met hun huiswerk, samen een babbeltje doen. Er gewoon zijn voor hen is vaak al erg belangrijk.
Waar ben jij verantwoordelijk voor in het Jeugdhuis?
Twee dagen per week ben ik betrokken bij de meisjeswerking. Ik begeleid de activiteiten voor hen zoals spelnamiddagen met veel UNO, juwelen maken, of ze schminken ook héél graag. Toevallig kom ik er dan altijd uit als ‘probeerslachtoffer’. Dus als ik vrijdagavond wil uitgaan, dan vraag ik gewoon aan hen om mij op te maken, en dan doen zij dat met veel plezier. ☺
Soms komen de jongeren gewoon naar het jeugdhuis en spelen ze bijvoorbeeld een Playstationtornooi, anderzijds bereiden we ook heel wat activiteiten voor. Met carnaval hebben we bijvoorbeeld Freakshakes gemaakt. We doen ook al eens uitstappen zoals naar Bellewaerde, het trampolinepark of voetbalclub Oostende.
Wat is het leukste aan het werken in De Takel?
Ik had de mogelijkheid al om met mensen te spreken van over heel de wereld en in vele talen. Ze hebben elk hun eigen verhaal en ervaringen, en ze zijn daar echt open over. Je weet nooit waar het gesprek je naartoe leidt. Tijdens gesprekken komen er echt onverwachte, soms random maar soms ook heel diepgaande dingen aan bod en dat vind ik echt fijn.
Ik veronderstel dat er ook wel wat moeilijkheden zijn.
Met bepaalde jongeren is het moeilijk om te communiceren omdat we geen gemeenschappelijke taal hebben. Zij spreken geen Engels noch Nederlands en dan moeten we ons behelpen met basiswoorden. Maar dan is het echt niet zo eenvoudig om een band op te bouwen. Dan blijft onze relatie beperkt tot samen biljart spelen of naar een voetbalwedstrijd kijken zonder erover te babbelen. Sommige jongeren komen ook gewoon om er te zijn en willen niet per se een babbeltje doen. Dit kan ook natuurlijk.
Welke talen spreek je dan allemaal?
Engels, Russisch, een klein beetje Arabisch en Nederlands, nog wat Frans en natuurlijk Italiaans. Buiten Italiaans komen ze natuurlijk allemaal van pas in De Takel. En natuurlijk ken ik ook al wat West-Vlaamse scheldwoorden, maar daar ga ik niet verder over uitweiden.
Heb je al plannen wat je gaat doen na je EVS in De Takel?
Mijn Nieuwjaarsvoornemens waren dat ik er vanaf maart werk van zou maken. Maar zoals het meestal loopt met voornemens ben ik er nog niet echt toe gekomen. Tot hiertoe zijn er nog niet echt concrete plannen.
En zou het iets in Italië zijn of eerder in het buitenland?
Ik zou het niet erg vinden terug te keren naar Italië. Terug naar een plaats waar ik alles en in iedereen begrijp. Maar het is moeilijk nu te zeggen dat ik het buitenland uitsluit. In Bergamo, mijn thuisstad, zie ik mezelf niet terechtkomen.
Wat doe je eigenlijk als je niet moet werken in De Takel?
Ik probeer zoveel mogelijk te reizen… in België. Mijn huisgenoten lachen altijd met me dat ik zoveel mogelijk wil zien van België in één jaar tijd. Elk weekend probeer ik een nieuwe plaats te ontdekken. Laatst was ik in Eupen en had ik afgesproken met een andere EVS-vrijwilliger die blijkbaar ooit nog met mij gestudeerd had. En ze werkt blijkbaar met dezelfde Italiaanse zendorganisatie samen.
Heb je bijvoorbeeld ergens carnaval gevierd?
Ja, we zijn naar Binche geweest. Heel vreemd om mensen met een ‘champignon’ op hun hoofd te zien lopen die dan om de vijf meter stoppen om dan een rondje te draaien. Zeer grappig ook wel.
Je werkt in een Don Boscowerking. Waaraan merk je dat? Heb je al gehoord van de salesiaanse aanpak?
Ik merk het vooral aan de aanwezigheid van een salesiaanse gemeenschap en de salesianen die werken in het jeugdhuis. De Takel probeert écht een tweede thuis te zijn voor de jongeren. Het is open voor iedereen, waar de jongeren ook vandaan komen of welke ‘rugzak’ ze met zich meedragen. Het probeert een veilige thuis te zijn waar je terecht kan voor hangen, in de zetel zitten en op je gsm tokkelen... Je wordt niet verplicht te babbelen. Als de jongeren willen spelen, hangen of stil zijn, of als ze willen of iets doen, dan kunnen ze dat ook gewoon. Ze kunnen er gewoon zichzelf zijn.
Je bent nu over de helft van je EVS-periode. Heb je nog dromen of wensen op je lijst staan?
Ik zou graag mijn contact met de jongeren verder verbeteren. Met sommige jongeren duurt het gewoon iets langer om hun vertrouwen te winnen, of om in een andere taal te spreken en daar wil ik blijven aan werken. Maar eigenlijk wil ik gewoon dat het verder loopt zoals het nu is.
En natuurlijk wil ik mijn lijst van steden die ik wil bezoeken afwerken. ☺
Welke staan er dan nog op?
Luik, Namen, Dinant, Doornik, Ieper, de Belgische kust en dan eventueel oversteken naar Nederland, Duinkerke over de grens, dus nog veel te doen.
En dan kan jij de toeristische ambassadeur van België worden in Italië.
Klinkt als een héél leuk idee. Mijn kennis gaat zeker van pas komen.
Bron: Koerier, 2019/2, p.24-25
European Solidarity Corps
Wil jij voor een langere periode als vrijwilliger of voor een werkervaring naar het buitenland? Contacteer ons dan snel: internationaal@donbosco.be. Er zijn héél veel opties en het is écht een super leerrijke ervaring.
