Aan tafel met Willem Vermandere
Woensdag 19 februari werd een dag om in te kaderen.
Als Willem Vermandere tachtig jaar wordt zal of mag heel Vlaanderen dat geweten hebben. De sociale media zijn er als de kippen bij om hem te interviewen en hem het hemd van het lijf te vragen. Het Kursaal in Oostende liep nog eens vol met trouwe fans en her en der volg(d)en feestelijke evenementen. Een publiek figuur mag dit allemaal lijdzaam, met terechte fierheid of enige weemoed ondergaan. Maar wat minder geweten is is dat Willem al zo'n 25 jaar een nachtelijk onderkomen gevonden heeft bij de paters salesianen in Sint-Denijs-Westrem. Na of voor zijn optredens vindt hij daar zijn kamer waar hij kan slapen, rusten, lezen, melodietjes en tekstjes verzinnen. In 'zijn Gentse asiel, zijn droomlogement' zit hij naar eigen zeggen met 'zijn oude paters' aan tafel waarbij de gesprekken of het stilzwijgen zowel de gast als de gastheren inspireren. Willem is dankbaar om 'zijn medebroeders', steekt het niet onder stoelen of kloosterbanken, schrijft erover en ging graag en gewillig in op hun uitnodiging om ook in hun midden zijn verjaardag te vieren.
Bij een verjaardag horen toespraken, een feestelijke maaltijd, geschenken en vooral mensen die delen in de dankbaarheid om het leven van de jarige. Alles was aanwezig: Mark leidde het onthaal in goede banen, verwelkomde en duidde het gebeuren. Jef, de nestor van het gezelschap, sloot het samenzijn af met een handgeschreven ode. Hij had zijn huiswerk goed gemaakt en parafraseerde de liedjesteksten van Willem terwijl wij glimlachend toehoorden.
En ook de jarige himself placeerde een welgemeend dankwoordeke. De tafel was kleurig, sfeervol gedekt, zelfs het persoonlijk menukaartje ontbrak niet (mooi gedaan Dees!) en twee keukenprinsessen achter de schermen toverden een heerlijk feestmaal tevoorschijn waarvan we smakelijk en ook lang konden genieten. En tenslotte het geschenk... wat verzin je voor zo'n rasverteller? Of zou je een zanger niet ook kunnen plezieren met de (klein)kunst van een andere zanger? In het grootste geheim werden plannen gesmeed en contacten aangesproken. En zie: de blije verrassing op het gezicht van Willem toen Ann Van der Plaetsen tijdens de receptie opdook. Met zelfgeschreven en zelfgecomponeerde liedjes zorgde ze voor een persoonlijke, originele, weemoedige én vrolijke noot, voor de strik rond dit ontmoetingsgebeuren, voor de kers op de verjaardagstaart. Het 22-koppige gezelschap genoot voluit, luisterde verwonderd, muisstil, soms ontroerd, haast ingetogen. En de begeleidende muzikant Jan Sciffer ontlokte zo'n warme, diepe tonen aan zijn cello waardoor het gitaarspel en de zang van Ann nog indringender klonken. Musiceren met hart en ziel... echt (groot)kunst!
Zouden de paters die middag hun siësta niet wat zaliger ingegleden zijn? Zouden Ann, haar man Kris en cellist Jan niet als 'aardse engelen' huiswaarts gereden zijn om daar weer kostbare herinneringen en 'de mooiste woorden op te sparen'? En zou Willem, samen met zijn lieve vrouw Chris, nog nagenietend veilig in Steenkerke zijn geraakt? ''t Ware 't hopen' zou Willem mijmeren. Of 'als 't maar geestig is!' En dat was het! Een dag dus om in te kaderen...
