"Zoals Father John worden ze niet meer gemaakt"
In het Katholiek Nieuwsblad verscheen afgelopen maand een mooi interview met Charles Schwietert, de journalist die de biografie van pater Johan Visser schreef. In 1956 vertrok Visser, salesiaan van Don Bosco, uit Weert op missie. Sinds 1956 woont hij in Azië, waar hij onder meer het onderwijs verzorgd voor kansarme jongeren.
Het artikel geeft een mooi inkijkje in de ontmoeting ontmoeting tussen Schwietert en Visser, die uiteindelijk leidde tot het boek Father John - Hoe een Friese missionaris arme kinderen in Azië een toekomst geeft. De biografie is te koop voor € 25,- en de opbrengst komt ten goede aan de scholen van pater Visser.
Wilt u een exemplaar van het boek ontvangen? Stuur dan een e-mail naar info@missiethuisfront.org onder vermelding van uw naam en uw adres. Het boek is zowel in het Nederlands als Engels verkrijgbaar.
Lees hier het betreffende artikel uit Katholiek Nieuwsblad:
ACHTTIEN UUR WERKEN EN BIDDEN IN DE NACHT
'Zoals Father John worden ze niet meer gemaakt’
Voormalig televisiejournalist Charles Schwietert (78) raakte onder de indruk van het missiewerk van pater Johan Visser (87). Hij schreef een boek over Father John, die al sinds 1956 in de missie in Azie werkt. “Zoals hij worden ze niet meer gemaakt.”
Charles Schwietert ontmoette Father John Visser voor het eerst toen hij nog actief was in de journalistiek. Visser, salesiaan van Don Bosco, leidde de herdenking voor de Nederlandse slachtoffers op de oorlogsbegraafplaats in het Thaise Kanchanaburi en maakte diepe indruk op de katholieke journalist. Vanuit Zwitserland – vanwege de reisbeperkingen kan hij niet terug naar Hilversum – vertelt Schwietert dat hij na het overlijden van zijn echtgenote op uitnodiging van Father John drie jaar op rij vijf maanden vrijwilligerswerk deed in Sihanoukville, een stad in Cambodja. De oud-verslaggever gaf daar in 2015, 2016 en 2017 Engelse les op de Don Boscoschool en in de gevangenis. “Je moet mensen een vak geven. Als een gevangene vrijkomt en Engels spreekt, kan hij bijvoorbeeld als taxichauffeur een bestaan opbouwen.” Toen Schwietert Father John in 2020 interviewde voor het boek, gaf hij les op de school in Poipot. Hij was bijzonder onder de indruk van Visser, die als jongetje van twaalf jaar thuis enthousiast vertelde dat hij missionaris wilde worden bij de ‘club van Don Bosco’. De salesianen hadden een vakantiehuis in Sint Nicolaasga, het dorp waar ook de boerderij van Vissers grootouders stond. De jongen genoot van de kinderactiviteiten die de paters organiseerden voor de Friese jeugd. Hij trad in en vertrok in 1956 naar India. Daarna kwam hij in Thailand en Cambodja, waar hij tienduizenden kinderen hielp een vak te leren en te ontsnappen uit armoede en ellende.
Achttien uur per etmaal
“Visser werkt nog steeds achttien uur per etmaal en bidt ’s nachts zijn brevier”, zegt Schwietert. “Zulke missionarissen worden niet meer gemaakt.” Cijfers ondersteunen dat: in 1960 waren er ruim 6300 Nederlandse missionarissen actief, nu zijn dat er 250 en die zijn op een enkeling na ouder dan 75 jaar. Schwietert: “Mijn kinderen en kleinkinderen weten niet meer dat Nederlanders door middel van ontwikkelingshulp andere mensen tot geloof brengen, al moet ik daar meteen bij zeggen dat Father John niet aan zieltjes winnen doet. Hij zegt altijd: als ze katholiek willen worden, hoor ik dat wel.” Schwietert was als kind al onder de indruk van missionarissen. “Lange, dunne mannen met blote voeten in sandalen die op verlof in Nederland hun verhaal deden, dat sprak aan. Het bestaat allemaal niet meer, maar Father John bestaat nog wel. Ik heb besloten om dat te boekstaven. Ik schreef het boek met mijn kinderen en kleinkinderen in gedachten, maar wel voor een brede doelgroep. Het dient ook voor marketing; uitgever Stichting Sawasdee ondersteunt de Don Boscoscholen in Zuidoost-Azië en gebruikt het om weldoeners om een donatie te vragen. Dat lukt overigens prima. Derde reden is dat ik een ander geluid wil laten horen na alle aandacht voor misbruikschandalen. Ik wil laten zien dat er bij de salesianen ook voortreffelijke kerels rondlopen die bidden en poetsen tegelijk, met een absoluut Godsvertrouwen.” Pater Visser was niet zo in voor een boek over zijn leven, laat hij weten van achter zijn computer in de Don Boscoschool in Poipet. “Als missionaris wil je niet op de voorgrond komen. Ik ben enkel het boegbeeld van de Don Boscowerken in Cambodja. We werken in een team van medebroeders, vrijwilligers van verschillende nationaliteit. De leraren van onze acht scholen zijn bijna allen onze oud-leerlingen. Alles kon ook tot stand komen door de hulp van zovele weldoeners”, vertelt de bescheiden salesiaan die in Thailand en Cambodja technische scholen en een hotelschool oprichtte. Zijn functie als overste moest hij in 2016 opgeven toen hij in een rolstoel terechtkwam, hij werkt nu als adviseur en fondsenwerver. Als we hem spreken, zit hij in de voorbereiding van het Don Boscofeest (31 januari) en het dertigjarig bestaan van Don Bosco Cambodja. “Feesten vormen een belangrijk onderdeel van de opvoeding. Ik heb hier een Don Boscoschool met 522 leerlingen van arme families.” Ondanks Father Johns aarzeling ligt het boek er. Vooral voor de fondsenwerving is dat goed nieuws – de opbrengst van het boek gaat naar Vissers scholen. “Ik ga niet meer zoals voorheen op tocht langs organisaties en regeringen”, vertelt hij. “Mijn laatste bezoek voor fondsen, familie en weldoeners was in 2016. Sinds ik moeilijk loop, heb ik geen reisplannen. Ik werk nu meer met de mond dan met de hand. Zonder weldoeners is er geen Don Bosco Cambodia. Ik zeg altijd: wij leven via de goddelijke voorzienigheid, die ons de weldoeners stuurt.
