We zullen doorgaan, Don Boscocursus tijdens coronatijd.
Half maart was een bewogen week. Voor iedereen veranderde totaal onverwacht de ‘normale’ gang van zaken, ook voor ons en onze Don Boscocursisten.
Het begon op woensdag 11 maart toen we samen met de pedagogische begeleidingsdienst en de directie van drie basisscholen uit Helchteren een moeilijke knoop doorhakten. Met de opkomende coronadreiging wilden we geen onnodige risico’s nemen door een grote groep mensen samen te brengen. Onze pedagogische studievoormiddag over Don Bosco werd uitgesteld. Safety first!
Op donderdag beslisten we, anticiperend op de verdere berichtgeving die week en geheel in de lijn van wat het onderwijs ook zou moeten doen, om de 15de dag van de Don Boscocursus op dinsdag 18 maart af te gelasten. We zorgden voor een opdracht vanop afstand om de dag niet verloren te laten gaan. Zo konden we na de paasvakantie weer vlotjes inpikken. Dat dachten of hoopten we toen nog…
Dat het virus heel wat anders van plan was, wilden we nog niet weten. Ontkenning is een natuurlijke fase waar wij duidelijk inzaten. Maar al snel kwam het besef dat covid-19 ook ons uitdaagde om creatief uit de hoek te komen. En zo probeerden we te doen zoals zovelen. Samen te zoeken naar creatieve oplossingen.
We voelden ook hoe langer hoe meer dat we vooral bezorgd waren om onze cursisten. Hoe stelden zij het? Hoe was het op school, met leerlingen, met collega’s, met directie? Hoe was het thuis? Daarom deden we in alle vrijheid een oproep om elkaar te zien en te horen op dinsdag 7 april. Heel deugddoend. Mooi om te zien dat een groep die bijna twee jaar samen op weg is elkaar ook virtueel kan ondersteunen.
Voorzichtig maakten we voor onze 16de cursusdag een afspraak voor een vorm van pre-teaching of moeten we zeggen ’pre-cursusing’. Met de zeven tips van pre-teaching in ons achterhoofd gingen we aan de slag. Dat het een vermoeiende en uitdagende opdracht is voor leerkrachten is ons alleszins duidelijk geworden.
De nog grotere uitdagingen die onze cursisten en hun collega’s binnenkort te wachten staan, vinden wij frustrerend. Want wij staan even machteloos als hen, maar dan aan de zijlijn. We proberen hen een hart onder de riem te steken en achter de schermen mee te waken over hun kleine en grote zorgen. Want we beseffen nog meer dan voordien dat we allemaal gewoon mensen zijn die heel bekommerd zijn om anderen en voor de meest kwetsbaren. Maar we beseffen ook dat we dit maar kunnen blijven volhouden indien er ook voldoende gezorgd wordt voor de zorgdragers. Zo proberen wij vanuit ons kot nu goed te luisteren, onze voelsprieten te gebruiken en te helpen dat ervaringen worden gedeeld.
Zodat zij die niet anders kunnen, kunnen blijven doorgaan.
