Vormsel vieren op 12 jaar, of later?
Twee moeders vertellen over het vormsel van hun kind.
Katrien Vanassche, leerkracht Don Bosco Kortrijk
Op 13 oktober '18 ontvingen twee van onze kinderen het vormsel. Ze waren bijna zeventien jaar oud en hadden zes jaar lang samen met vier anderen InVorm@17 gevolgd, een vormseltraject van het decanaat Kortrijk waarbij de vormeling op zoek gaat naar wat het vormsel en gelovig zijn voor hem of haar betekent.
Hun lange weg startte in het zesde leerjaar. Ze vonden toen zelf ook dat twaalf jaar wel heel jong was om er bewust voor te kiezen als gelovige door het leven te gaan. In plaats van het vormsel, hielden zij een engagementsviering.
In woorden en verhalen, in solidariteit en delen, in weekends en bezoeken groeide hun keuze voor het vormsel. Ze maakten kennis met mensen en hun geloof, met Bijbelverhalen en de diepe kracht ervan. Ze kregen woorden voor God, liefde, verbondenheid aangereikt. Maar ook hun zoeken, vragen en twijfels mochten aan bod komen. Zo vormde Bisschop Lode Aerts op 13 oktober 2018 zes jongeren die enthousiast en met beide voeten op de grond hun geloof beleden. Twee jaar eerder mocht onze oudste reeds het vormsel ontvangen van mgr. Van Buel. In de Pinardikapel op Valdocco koos hij voor een leven als gelovige in het spoor van Jezus en Don Bosco.
Toen onze kinderen twaalf waren, vonden hun klasgenoten het vreemd dat ze nog niet gevormd wilden worden. Iedereen deed het toch, al was het maar voor de cadeautjes? Diezelfde klasgenoten vonden ook dat zes jaar vormselcatechese wel heel lang was. En dat je echt wereldvreemd moest zijn om nu nog stil te willen staan bij het vormsel.
Maar onze kinderen genoten van de vriendschap, van de gesprekken en van hoe ze een veel bredere kijk kregen op leven en Leven. Ze blijven (soms heel) kritisch voor de manier waarop mensen het geloof vormgeven en organiseren. Ze hebben uitgesproken vragen bij de zwarte bladzijden in de kerkgeschiedenis. Het zijn jongeren van hun tijd, maar de bagage, de waarden, de vriendschap die ze meekregen, maakt hen warm en sterk. En ons heel trots.
Katrien Leys, leerkracht Don Bosco Sint-Denijs-Westrem
Mia is 11 jaar. Wij, haar ouders, kiezen ervoor dat ze dit jaar haar vormsel viert. Zij is daar nog niet echt bewust mee bezig. Komt dit nog? Dat weet ik niet. In onze parochie leeft het idee dat ouders betrokken moeten worden in de weg naar het vormsel. Daarom volgen ze samen met hun kind enkele voorbereidende sessies op zondag.
Toch hoor ik steeds vaker de opmerking om het vormsel op een volwassen leeftijd te plaatsen. Ben je voor of tegen? Ik denk dat je dat voor jezelf moet uitmaken. Als je op een volwassen leeftijd voor het vormsel kiest, zal je dit bewuster ervaren, al dan niet met een lijstje redenen in de hand. Ik kan me moeilijk inbeelden dat een kind uit het zesde leerjaar er bewust voor kiest. Maar weinig kinderen hebben op die leeftijd een duidelijk beeld van wat zij geloven en hoe ze ermee willen omgaan.
Ik laat Mia vrij in haar keuze rond geloof of religie. Waarom laat ik haar dan niet helemaal zelf kiezen voor het vormsel? Omdat ik vind dat je als ouder een richting mag aangeven, dat het misschien ook je taak is. Zo helpen ouders ook met een schoolkeuze na het zesde leerjaar, terwijl er maar weinig kinderen perfect weten wat ze later willen worden. Je begeleidt je kind en dat is maar normaal.
Over het vormsel zou je kunnen zeggen dat ik Mia als het ware op de trein naar Rome zet. Als ze de treinreis gewaarwordt, kan ze kiezen of ze verder wil of niet. Misschien voelt ze zich er goed bij en gaat ze zelfs reisbrochures lezen om nog meer te weten over de eindhalte. Maar het kan evengoed zijn dat ze eigenlijk geen interesse heeft, en bij de eerstvolgende halte afstapt, desnoods door aan de noodstop te trekken.
Bron: Don Bosco Vlaanderen 2019/3
