Salesianen in Oekraïne: “Wij zijn het moe om ons nog angstig te tonen”
Na een lange periode van spanning en onzekerheid, is vannacht de oorlog uitgebroken in Oekraïne. De Salesiaanse Familie in het land doet er alles aan om morele en materiële hulp te bieden aan de bevolking. Ondanks alles merken zij dat 'hun' jongeren in Kiev een geloof delen dat sterker is dan angst.
"De gelovige jongeren die in ons oratorium komen, hebben een sprankje hoop en voelen zich niet alleen. Maar zij die niet geloven, hebben grote moeite om die rust te ervaren. We mogen niet vergeten dat het communisme in Oekraïne de fundamenten van het menselijk geloof heeft verscheurd. Ons oratorium dan ook een thuis geworden voor iedereen", aldus pater Maksym Ryabukha, directeur van het salesiaans huis in Kiev.
Toevluchtsoord
Het oratorium in Kiev heeft een jeugdcentrum en is betrokken bij universitair pastoraal werk. Inmiddels is het een toevluchtsoord geworden voor velen: katholieken, orthodoxen én niet-gelovigen. Dankzij sociale media groeit de groep met de dag en elke avond komen jongeren in groepen van 100 bij elkaar om samen te bidden en een ‘avondwoordje’ te ontvangen, in de geest van Don Bosco. Zij doen dit nu al meer dan 300 dagen elke dag, sinds de Oekraïense crisis weer begon te escaleren.
Even verderop in Jytomyr, een stad ongeveer 110 kilometer ten westen van Kiev, leiden de salesianen een school en ontwikkelen ze een modern oratorium. Ook hier bidden mensen voor vrede en proberen zij angst weg te nemen door middel van dialoog. "Natuurlijk praten we over de situatie met onze leerlingen”, zegt Nataliya Nagalevska (48), een lerares Italiaans aan de salesiaanse school, "maar bovenal bidden we voor vrede. Elke maandag promoten we een gemeenschappelijk gebed met de hele school. Onze kinderen bidden veel en hun gebed is zo oprecht!”
Alarmbommen
In Lviv, een stad ver van Kiev (op slechts 70 kilometer van Polen) melden de salesianen een gespannen sfeer: in de afgelopen weken heeft de Don Boscoschool al verschillende malen haar lessen moeten onderbreken vanwege alarmbommen. De beroepsschool kent verschillende studierichtingen en er is tevens een gezinshuis dat wezen en kinderen uit gezinnen in grote moeilijkheden opvangt. Het huis wordt gerund door pater Andryi Bodnar: "Natuurlijk voelen we hier in het westen niet dezelfde spanning als in de oostelijke regio's.”
“Wij zijn het moe, werkelijk moe, om ons nog angstig te tonen”
Aan het oostfront, in de buurt van Donetsk, woont de salesiaanse pater Oleh Ladnyuk. Normaal gesproken reist hij tussen de dorpen in de regio heen en weer om animatiecursussen te geven aan jonge salesianen, maar nu houdt hij zich bezig met de evacuatie van de inwoners, te beginnen met de kinderen. Over de manier waarop burgers deze momenten beleven, zegt hij: "Alle journalisten die naar Oekraïne komen, denken dat ze paniek onder burgers zullen aantreffen. Maar we leven al acht jaar in een conflictsituatie. We zijn bang, natuurlijk, maar dat is intussen ons dagelijks leven geworden. Wij zijn het moe, werkelijk moe, om ons nog angstig te tonen.”
