Reünie na 55 jaar: “Zonder Don Bosco had ik nooit gestaan waar ik nu sta”
55 jaar geleden studeerde een groep klasgenoten af aan Don Bosco in Halle. Nadat ze op 18-jarige leeftijd de schoolpoort achter zich dichttrokken, komen ze elkaar nu opnieuw tegen op de speelplaats op 72-jarige leeftijd. Al hebben niet alle oud-leerlingen het geluk gehad om deze prachtige dag mee te mogen beleven. “Don Bosco was mijn familie”, vertelt initiatiefnemer Jean-Paul Mattheus.
Als 12-jarigen zijn Jean-Paul, Flor, Willy, Daniël, Herman, Urbain en André in 1961 hun studies gestart in de richting electronica op Don Bosco Halle. De school was toen nog een internaat voor enkel jongens en werd opgedeeld in twee verschillende slaapzalen volgens leeftijd. De klas startte met 31 leerlingen en studeerde uiteindelijk af met 17 leerlingen in 1968. “Begin 2016 kwam bij mij het idee op om een samenkomst te organiseren voor mijn oude klasgenoten”, vertelt Jean-Paul Mattheus, initiatiefnemer van de reünie. “Ik nam contact op met mijn vriend en toenmalig klasgenoot Flor. Samen zijn we er toen in geslaagd om van de andere 15 oud-klasgenoten de gegevens terug te vinden. Met 11 oud-klasgenoten hebben we toen een heel mooie dag in Aalst beleefd.”
Mijlpaal
Maar nu, nog maar eens 6 jaar later, heeft de klas een mijlpaal bereikt: 55 jaar afgestudeerd. Dus mocht een nieuwe samenkomst op de oude school Don Bosco Halle einde juni -wanneer overal de diploma’s worden uitgereikt- niet ontbreken. Op de reünie waren nog 7 oud-klasgenoten aanwezig, vijf klasgenoten konden door omstandigheden niet aanwezig zijn en vijf andere zijn jammer genoeg overleden.
Directeur Ludwig Vlogaert verwelkomde de groep met open armen, samen met Toon Ghyselbrecht - een Salesiaan die er in 1968 ook bij was - alsook aftredend pedagogisch directeur Wim Verdeyen. “Wij hebben onze verhalen van toen weer opgehemeld en iedereen bevestigde dat de geest van Don Bosco als een rode draad onze levensloop mee heeft bepaald”, vertelt Jean-Paul. “Het doet eigenlijk oprecht goed om hier nog eens te staan. Al is het hier doorheen al die jaren natuurlijk heel hard veranderd, maar toch nog oh zo herkenbaar. Je snuift hier op de speelplaats en in de alle gebouwen nog steeds die prachtige sfeer van Don Bosco op. Het is hier één grote familie. Don Bosco was mijn familie, letterlijk, want we mochten vroeger slechts een keer per maand naar huis.”
De zeven oud-leerlingen zijn het alvast over één ding met elkaars eens: “Zonder Don Bosco had ik nooit gestaan waar ik nu sta”, vertellen ze nog. “Dankzij onze ervaringen hier hebben we de rest van ons leven kunnen opbouwen. Alles had zo veel anders kunnen aflopen. Ik sta waar ik nu sta dankzij Don Bosco, en dat zal nog mijn hele leven zo blijven. We hebben afgesproken dat we volgend jaar in juni elkaar nog eens zullen zien.”
