Salesianen op bezoek bij Willem Vermandere
Zes medebroeders van de gemeenschap Sint-Denijs-Westrem vertrekken in de voormiddag naar Steenkerke voor een bezoek aan onze Vlaamse kunstenaar en bard, Willem Vermandere.
Bij aankomst staan zowel Willem als zijn echtgenote Chris aan de deur om ons te onthalen. Hun huis is nog een echte en originele getuigenis van de manier van wonen en leven van de vooroorlogse generaties. Het onthaal is gul en we voelen ons thuis. De geschiedenis van het huis en van de aankoop ervan interesseert ons en in een sappige streektaal worden wij ingelicht over de verschillende lokalen (huis, tuin en ateliers) zoals ze vroeger waren en over de functie die ze nu hebben.
Wij kunnen er nog sporen zien van huiselijke gebruiken van honderd en meer jaren geleden. Nu staat alles in functie van de muzikale, dichterlijke en schilderhobby. We maken kennis met Willem als schrijver, schilder, tekenaar en beeldhouwer. We ontdekken zijn verbaal, muzikaal en artisanaal instrumentarium: tekeningen en schilderijen, teksten voor liederen en instrumenten die hij probleemloos bespeelt en waarvan hij de historische en muzikale specialiteiten nog kan vertellen van de musicus met naam en toenaam of …. Wij krijgen uitleg over verschillende kunstenaarsstijlen, aangepast aan de gebruikte materie, van steenhard (heeft het iets te maken met Steenkerke?) tot linnenzacht voor het schilderwerk of papier voor tekeningen en teksten. We zien hem bezig met steen, hout en verf; met klarinet. Van elk van de technieken toont hij ons de werkwijze. We zien het zo voor onze ogen gebeuren! Vaak stelt hij ons een vraag: “Wat zie je in die vingers?” of “Hoe zou je die gezichten beschrijven?” of “Hoe benoem je het gebruikte kleurenpalet?” En als wij er geen kenmerkend etiket op kunnen kleven, benadert hij zelf een facet van het kunstwerk en komt het woord “beweging” en “zoeken” vaak terug. Tussendoor laat hij ons genieten van de muzikale en dichterlijke producten (teksten en melodieën) van Willem, als woordkunstenaar.
We bezoeken het kerkje tegenover de voordeur; daar is een tentoonstelling van meerdere van zijn werken; een mooi geheel, de moeite waard.
We willen niet vergeten dat wij, als echte Vlamingen, in het naburige spijshuis hebben genoten van een overvloedige Vlaamse maaltijd, die we mochten inzetten met een echte (niet ingevoerde) picon. Eveneens echt Vlaams was de noodkreet, weliswaar onderdrukt: “buik sta bij!”
En steeds tussendoor kwam het overtuigde woord over de stijl en boodschap van Don Bosco en zijn volgelingen; over de eigenheid van de salesiaanse sfeer en invloed. Ook daarvan kan hij niet zwijgen.
Dank, Willem en Chris, voor alles waarvan jullie ons hebben laten genieten en voor de boodschap(pen) die jullie ons hebben meegegeven.
Het blijft ons nabij!
