Oud-collega’s Don Bosco Basisschool
Collega’s van de basisschool Don Bosco laten elkaar niet los, ook al zijn ze met pensioen. Al jaren komen ze in het voorjaar samen om bij te praten, herinneringen op te halen en te laten voelen hoe sterk de band wel is die ze tijdens hun loopbaan met elkaar hebben opgebouwd.
Dit jaar ging de reünie door op zaterdag 17 februari in het internaat van de zusters van Don Bosco te Groot-Bijgaarden. Het was weer gezellig, onze namiddag in de leefruimte van het internaat, bij de zusters. We kunnen ons geen betere locatie wensen om samen te komen met de ex-collega’s: gezellig, netjes, rustig en praktisch. Maar het meest genoten we van het ‘welkom zijn’. We voelden ons nog eens een deel van die grote Don Bosco-familie. Dank u wel, zuster Katelijn voor het onthaal, de lekkere koffie en de gedekte tafel. Met 12 waren we dit jaar. Al direct viel het op dat enkele van onze trouwe gasten er niet bij waren en dus gingen we meteen over naar ons eerste agendapunt, het doornemen van de verontschuldigingen. Van de oudsten weten we dat ze niet meer tot bij ons kunnen komen en we houden contact via kaartjes, mails of bezoekjes. Maar als er een ‘jongere’ ziek is, schrikken we. Veel moed, Liesbet, met je tweede gevecht tegen kanker. Ik ben nog altijd kwaad op me- zelf, dat ik niet even naar mijn smartphone keek, toen die piepte. Zo miste ik jouw selfie, met hoofddoekje. Je was bij ons, want we dachten aan jou, maar met die selfie was het nog échter geweest. Daarna kwam agendapunt twee.Even iedereen om beurt het woord geven. Een dozijn mensen uit het onder- wijs... dat duurde ruim anderhalf uur. Mocht er een reporter van ‘Iedereenberoemd’ aanwezig zijn, had die meteen stof voor enkele afleveringen. Hetging vooral over de kinderen, de kleinkinderen, de gezondheid en de hobby’s. Maar er werden ook interessante details verteld over het lesgeven een halve eeuw geleden en hoe je aan een plaats kon geraken. Verder waren er natuur- lijk de anekdotes. Zo hielden sommigen het voor mogelijk dat de geest van zuster Christine tussen ons vertoefde. Daarom was het zaak om met goed gewassen oren te komen. Mieja herinnerde het zich nog heel goed. Als kind zat ze bij zuster Christine in de klas en die lette goed op je oren als je ’s morgens de klas binnen stapte. De anderen bevestigden dit meteen.
