Niet klagen en zagen maar gewoon gaan
Mijn naam is Ilse, een jongvolwassen leerkracht die met beide voeten en veel goesting voor creatieve vormgeving, in het buitengewoon onderwijs staat. Jarenlang mocht ik speelplein Groene Zone van de zusters van Don Bosco mijn tweede thuis noemen.
Welke (dagelijkse) problemen trof je dagelijks op je pad aan?
Mijn ouders hadden een vechtscheiding achter de rug en mijn broer en ik werden door de man die zich toen nog onze papa liet noemen, bruusk opzijgeschoven.
Zo stonden we daar samen met enkel mama aan onze zijde. We hebben armoede van nabij ervaren. Toch was mama supersterk, ze hield vol en herontdekte de liefde. We verhuisden naar het Hageland; een nieuw begin!
Ik heb een zeer zware identiteitscrisis doorgemaakt. De nieuwe start en het verleden speelden hierin zeker hun rol. Er schoten existentiële vragen door mijn hoofd: ben ik het waard om hier te zijn? Zou ik niet beter naar de overkant gaan? Heb ik het leven hier nog iets te bieden?
Naast deze crisis leed ik ook onder de last van mijn vermoeide lichaam. Toch wilde ik doorgaan. Later bleek ik aan een syndroom te lijden waardoor mijn lichaam niet naar behoren functioneert. Met de gepaste medicatie heb ik met mijn toestand leren leven.
Hoe ging je om met je beperking?
Vanaf mijn 16de was ik zeer actief op het speelplein en leerde er omgaan met mijn issues. Het deed deugd om te ontdekken hoe goed ik in sommige dingen wel niet was; nieuwe wegen kwamen open voor mij, alsof Don Bosco zelve mij gidste. Ik kreeg het gevoel dat ik als kleine schakel in het geheel ook mijn bijdrage kon leveren. Vaak werd ik verlamd door angst maar op ons speelplein mocht ik mezelf zijn, groeien, en keihard op mijn gezicht gaan. Het was voor iedereen die er kwam een kostbare leerschool. Bovendien kon ik met mijn zorgen terecht bij de zusters en mijn speelpleingenoten.
De zusters hadden de gave om dwars door mijn stoer gedrag heen het bange, gekwetste meisje te zien. Ik ben hun nog steeds dankbaar voor hun zorgzame ogen en handen.
Zuster Katelijn was toen nog animatrice en ons eerste moment samen was toen ze haar vinger verstuikt had: we raakten aan de praat en voor ik het wist, werd ik kind aan huis bij de zusters. Mijn beste vriendinnen zijn nog altijd die twee toffe madammen die ik toen op Groene Zone tegenkwam. Het speelplein was ook de plek waar ik de jongen ontmoette die vandaag mijn man is. Als dat geen plek is waar banden gesmeed worden...
Op het speelplein ontdekte ik dat ik uitstekend kon omgaan met de speciale kapoenen. Ik wilde bijgevolg kleuterleidster gaan studeren. De studie was zwaar maar dankzij intense begeleiding op school, rondde ik ze met vrucht af. Ik studeerde nog een bijkomend jaar voor het buitengewoon onderwijs.
Wat maakt je sterk?
Wat ik heb meegemaakt, heeft me gevormd en gesterkt. Zonder die ervaringen was ik maar een flauwe mie geweest en had ik misschien zelfs niet kunnen werken. Vandaag weet ik dat er veel ergere dingen zijn maar als puber geraakte ik het noorden soms kwijt...
Ik heb opnieuw leren geloven in mezelf. Ik kan iets betekenen voor de ander, zinvol zijn. Mijn mama, broer en stiefvader zijn mijn eerste en sterkste rotsen in de branding. Samen met mijn vriendinnen herinneren ze me er dagelijks aan dat het geluk in kleine hoekjes verscholen zit. Een kind dat me komt zeggen dat ik morgen niet ziek mag zijn, of samen met je vingers in de verf zitten, dat zijn kleine momenten die me vullen met intens geluk.
Mijn nieuwe ingesteldheid luidt: “niet klagen en zagen, maar gewoon gaan”.
Het gevoel als er opnieuw iets lukt, is immers zo fijn. Met wat omwegen en een goede wegwijzer naar de Don Boscospeelpleinen, mocht ik een mooi en leuk pad bewandelen.
Bron: Don Bosco Vlaanderen 2018/3
