Nathan Verboomen: “Don Bosco gaat altijd mee op het veld”

Nathan Verboomen: “Don Bosco gaat altijd mee op het veld”

Dit is een artikel uit Don Bosco Magazine. Schrijf je hier in om ons magazine gratis thuis te ontvangen.

Amper twee dagen voor de topper Club Brugge - RSC Anderlecht is er bij scheidsrechter Nathan Verboomen geen greintje stress te bespeuren. Met plezier maakt hij tijd voor een kort interview voor Don Bosco Magazine. Een kort interview dat gaandeweg evolueert tot een lange en hartelijke babbel over Nathans verleden als leerkracht, zijn drukke leven als scheidsrechter en natuurlijk: zijn band met Don Bosco. 

Je was niet alleen leerling in Don Bosco Haacht, je gaf er ook tien jaar les? 
“Dat klopt. Als kind was het voor mij een logische stap om naar Don Bosco Haacht te gaan. Mijn neven zaten op Don Bosco, mijn broer volgde en het was dus vanzelfsprekend dat ik dat ook zou doen. Ik ben er echter maar tot het derde middelbaar geweest. Daarna wilde ik van richting veranderen en die richting hadden ze niet in Haacht. Ik ben dan maar naar een andere school gegaan. Een beslissing die ik me nog steeds beklaag.” 

Hoezo?
“Ik heb Don Bosco altijd gemist. In die andere school - de naam ga ik niet noemen - mocht niets. Tijdens de speeltijd moest je stilstaan op een betonnen speelplaats en that’s it. Op Don Bosco kon je sporten, spelen en ravotten. Ik heb er als leerling zelfs nog meegeholpen met het planten van struiken rond de voetbalvelden. Daarnaast had je de naschoolse sport, de veldloop, het bergkamp, noem maar op. Ik heb Don Bosco dus gemist. Dat had ik eigenlijk niet verwacht want toen ik nog op Don Bosco Haacht zat, hadden we het soms wel eens over ‘Don Prison’. Een foute inschatting want iedereen die vertrok, wilde zo snel mogelijk terug. Dat heb ik zelf dus ook ervaren. Ook als leerkracht is het nooit in mijn hoofd opgekomen om ergens anders les te geven dan in Don Bosco. Ik was heel even elders aan de slag om iemand te vervangen, maar voelde al snel dat ik daar minder tot mijn recht kwam.” (lees verder onder foto)

Je ‘foutje’ als leerling maakte je als leerkracht dus niet opnieuw?
“Inderdaad. (lacht) Maar eigenlijk heb ik best veel geluk gehad dat ik in Haacht aan de slag kon. Als 15-jarige was ik al erg fanatiek bezig met mijn hobby als scheidsrechter en het werd vrij snel duidelijk dat ik daarin verdere stappen zou kunnen zetten. Toen ik na het middelbaar een keuze moest maken in verband met mijn verdere studies, heb ik daar dus rekening mee gehouden. Ik ben toen voor leerkracht Lichamelijke Opvoeding gegaan, want dat sloot mooi aan bij mijn ‘job’ als scheidsrechter. Toen ik nog maar pas afgestudeerd was, vroeg de toenmalige directeur van Don Bosco Haacht me om een voetbalmatch tussen leerlingen en leerkrachten te komen fluiten. Tijdens de daaropvolgende receptie raakten we aan de praat en van het een kwam het ander: het schooljaar erna mocht ik beginnen met lesgeven in Don Bosco Haacht.” 

Waar je tien jaar bent gebleven als ik me niet vergis?
“Dat klopt. De laatste twee à drie jaar was dat wel nog maar halftijds omdat mijn carrière als scheidsrechter toen in de lift zat. In 2017 werd ik semiprof - wat betekende dat ik regelmatig overdag moest trainen - en in 2019 kreeg ik mijn badge van internationale FIFA-scheidsrechter. Daardoor moest ik nog meer trainen, veel reizen en zelfs toernooien over de landsgrenzen heen fluiten. Met andere woorden: ik besefte dat mijn functie als scheidsrechter niet meer combineerbaar was met mijn job als leerkracht. Oké, mijn collega’s sprongen vaak in de bres en vingen mijn afwezigheid op, maar je moet ook eerlijk kunnen zijn: het kon zo niet blijven duren. Ik trok de deur van Don Bosco Haacht achter me dicht en schakelde over naar een job als vertegenwoordiger van sportvoeding. Nu kan ik mijn eigen agenda maken en alles veel makkelijker inplannen.” 

"De opvoedingsstijl van Don Bosco heeft me altijd geïnspireerd" - Nathan Verboomen

Maar je bent dus wel vertrouwd met het hele Don Boscogegeven?
“Natuurlijk! Als leerling kreeg je de basis al mee en als leerkracht is die alleen maar gegroeid. Daarnaast heb ik ook de cursus ‘Don Bosco en zijn erfgoed’ gevolgd en ben ik zelfs met een aantal leerkrachten van Haacht naar Turijn gefietst. Ik ben dus een groot deel van mijn leven ondergedompeld geweest in de Don Boscocultuur. Mijn oma was ook goed bevriend met een salesiaan, dus zelfs als kleine jongen leerde ik de salesianen en hun pedagogie al wat kennen. Een opvoedingsstijl die me altijd geïnspireerd heeft. Zo leerde ik dat niet alleen het lesgeven zelf belangrijk is, maar dat het buitenschoolse minstens een even grote rol speelt. Op die andere school heb ik zoiets nooit ervaren. Daar leefden zusters en meer wist je niet. Alles wat ik als kind op Don Bosco heb meegemaakt - van naschoolse sport tot het bergkamp – heeft me doen groeien. Als leerkracht doe je met plezier hetzelfde voor jouw leerlingen, want je beseft hoe belangrijk je rol is in de ontwikkeling van die jongeren. Don Bosco is a way of life, zeg maar.”

Die spirit is dus duidelijk blijven hangen.
“Niet alleen bij mij, hoor. Bij mijn broer zie je dat ook. Hij mocht als jongere nog mee naar een soort van jongerendag van de congregatie. Ik denk dat het in Rome was. Don Bosco is dus zeker blijven hangen. Weet je? Tijdens die fietstocht met de leerkrachten van Don Bosco Haacht heb ik in Turijn een hele stapel balpennen gekocht. Die gebruik ik nu nog steeds als scheidsrechter.” (lees verder onder foto)

Dat meen je niet?
“Toch wel! Let er maar eens op. Op het veld heb ik altijd één balpen in mijn borstzak zitten; die van Don Bosco. Wanneer ik een gele of rode kaart trek, noteer ik dat dus met een balpen van Don Bosco. (lacht) Mijn eerste balpen was er eentje met het hoofd van Don Bosco op, intussen zit ik al aan een ander exemplaar. Maar die balpen is er altijd. Bijgeloof of eerder gewoonte? Dat weet ik niet, maar Don Bosco zal er altijd bij zijn als een soort van ‘beschermengel’.”

Probeer jij als scheidsrechter dan ook een beetje Don Bosco te zijn?
“Dat is moeilijk, want op een veld sta je tegenover spelers die ten koste van alles willen winnen. Je wil op een of andere manier wel een vertrouwensband creëren, maar je moet als scheidsrechter altijd op je hoede zijn, tijdens de match bedoel ik dan. Wat voetballers zeggen, is niet per se juist. Denk maar aan een schwalbe waar ze om een strafschop vragen terwijl ze goed genoeg weten dat het er geen is. 22 voetballers of 22 leerlingen? Het is dus iets heel anders. Als leerkracht sta je voor een groep kinderen waarmee je kan praten en die mee hetzelfde pad wil bewandelen. Daar mag je ook emotioneel betrokken raken, bij voetballers is dat een ander verhaal. Daar moet je de afstand bewaren op emotioneel vlak.”

"22 voetballers of 22 leerlingen? Het is anders, maar er zijn gelijkenissen"

Zijn er ook gelijkenissen tussen leerlingen en voetballers?
“(denkt na) Toch wel. Zo ben je in het begin van het schooljaar wat strenger en laat je minder ruimte voor discussie. Waarom? Je moet jezelf beschermen en profileren. Je kan de teugels nadien altijd nog wat laten vieren. Maar als je te laks aan het schooljaar begint… Probeer je klas dan maar eens in het gareel te houden. Dat is hetzelfde bij voetbal. Je moet duidelijk maken wie je bent en waar de grens ligt. Daarnaast is er nog een andere grote gelijkenis: zowel een leerkracht als een scheidsrechter mogen niet uit hun rol vallen. Leerlingen drijven je soms tot het uiterste, voetballers ook. Ze zullen je testen en je uit je tent proberen te lokken. Tot je in de fout gaat. Dat moet je vermijden.”

Een scheidsrechter wordt vaak meteen als ‘slecht’ bestempeld. Frustreert je dat niet?
“Dat is zo, maar voetbal draait niet om de scheidsrechter. Hoe minder je opvalt, hoe beter. Het is een cliché, maar het is zo. Mensen komen niet voor mij, maar voor de voetballers. En wees maar zeker dat wij als scheidsrechter ook genieten van een mooie pot voetbal. Maar ja, het beeld van de scheidsrechters is inderdaad niet zo vaak positief. Met dank aan de media die leven van sensatie. Zij weten dat een scheidsrechter nooit zal reageren en vinden het gemakkelijk om die strijd tussen spelers en scheidsrechters te creëren. Ik ben ooit door een journalist afgemaakt als ‘mega-arrogante ref’. Dat stond in het groot bij mijn score in de krant. Dan denk ik: ‘ik heb jou nog nooit gesproken… Op basis waarvan heb jij het recht om me zo te benoemen?’ Als de media dat bij iedere scheidsrechter gaan doen… Tja. Een paar weken geleden kreeg ik tijdens de opwarming bier over mij heen, nog voor de match moest beginnen. De scheidsrechter is de vijand, zeker? Maar je leert daar wel mee omgaan. Gelukkig kent onze job ook nog vele positieve kanten waardoor wij dit graag blijven doen.” (lees verder onder foto)

Er was in 2019 een project waarbij de scheidsrechters een dag mee gingen trainen bij de voetbalclubs.
“Ik ging toen naar Charleroi. Dat project diende enerzijds om elkaar te leren kennen, anderzijds om bepaalde spelsituaties uit te leggen. Want vergis je niet: hoewel het hun job is, zijn er toch heel wat spelers die de exacte regelgeving niet kennen. Zo’n dag helpt daar wel bij. Maar dat project was vooral een aangenaam moment om elkaar beter te leren kennen. Je traint mee, eet mee, praat met elkaar, enzovoort. Het is niet dat je na die dag opeens beste vrienden bent geworden, maar de spelers leren wel de mens achter ‘de scheidsrechter’ kennen en omgekeerd. Als je elkaar nadien op het veld tegenkomt, is dat anders. Je gaat respectvoller met elkaar om.”

Dit verhaal klinkt herkenbaar: elkaar buiten de uren beter leren kennen …
“Nu je het zegt. (lacht) Elkaar buiten de schooluren - in dit geval wedstrijd - leren kennen, schept inderdaad een band. Door buiten de ‘verplichte tijd’ samen dingen te doen, leer je het menselijke van elkaar kennen en dat komt de sfeer alleen maar ten goede in de klas of op het veld. Eigenlijk was dit project dus best salesiaans. We zouden Don Bosco nog meer moeten integreren in onze voetbalcompetitie.” 

"Ja, mijn leven is druk, maar voor mij vrouw is het veel pittiger"

Misschien eens zo’n uitwisseling met de supporters?
“(zucht) Ik praat acties zoals dat biergooien natuurlijk niet goed, maar het is ergens ‘logisch’ dat zij je sneller als boeman zullen zien omdat je in hun ogen de foute beslissing neemt. Zij supporteren voor een bepaalde club en zien de wedstrijd door een andere bril. Maar heel eerlijk: ik vond het moeilijker om vroeger als 15-jarige jongen een wedstrijd bij de jeugd te fluiten dan nu voor een stadion van 20.000 man. Nu kom je onopgemerkt binnen, hoor je wat geroep en gefluit, maar meer ook niet. Die twaalf ouders die vroeger langs de zijlijn stonden en je met de grond gelijkmaakten; dat was veel erger. Je hoort ieder woord dat ze naar je roepen; het is bijna een een-op-eenconfrontatie. (denkt na) Een harde job? Misschien wel, maar je leert zowel met die negativiteit als met de druk omgaan.” 

Over druk gesproken: is een gezond familieleven voor jou haalbaar met zo’n druk leven?
“Ik ben veel weg en ja, het is enorm druk. Maar ik zit meestal in een leuke en positieve flow. Je vraagt dit nu aan mij, maar ik denk dat de vraag voor mij minder relevant is. Is het haalbaar voor Lotte, mijn vrouw? Wanneer ik weg ben, moet zij alleen voor onze kinderen zorgen en moet zij al die huishoudelijke taken combineren met haar job als leerkracht. Voor haar is het dus vaak veel zwaarder dan voor mij. Dat is wat de mensen niet zien en waar niet naar gevraagd wordt. Integendeel: als ik weg ben, vragen mensen haar ‘hoe het met Nathan gaat’. Ik heb dus enorm veel respect voor Lotte en ben dankbaar dat zij mij dit laat doen.” 

Lotte is ook leerkracht, toch niet in Don Bosco?
“Toch wel, ook in Don Bosco Haacht. Je raadt het dus al… We hebben elkaar daar ook leren kennen. Intussen hebben we twee kindjes en het zou dus best kunnen dat zij ook naar Don Bosco zullen gaan. We kunnen ons alleszins allebei honderd procent in die opvoedingsstijl vinden. Maar dat zien we dan nog wel.” 

Toeval of niet: terwijl ik mijn laatste voetbalgedachten met Nathan uitwissel, komt Lotte binnengewandeld. Even flitst het beeld van Mamma Margherita door mijn hoofd. Want ook al ging het weer vooral over Don Bosco; ook de sterke vrouw achter hem mag niet vergeten worden. Met een voldaan gevoel stap ik in mijn auto. “Jaremtsjoek schoffelt Diawara onderuit. Scheidsrechter Verboomen heeft geen andere keuze dan na minder dan tien minuten zijn eerste gele kaart boven te halen”, hoor ik twee dagen later op de radio. ‘Daar komt Don Bosco’, denk ik bij mezelf.

---