"Mijn motivatie is weg, ik zit er volledig door"
De tweede coronalockdown is voor niemand evident. Toch wordt er te vaak naar jongeren gekeken omdat zij 'zich niet voldoende aan de maatregelen houden' of 'klagen terwijl anderen het moeilijker hebben'. Dat merkt ook Eske De Pauw (20), oud-leerlinge van Don Bosco Zwijnaarde. Op Facebook brengt ze haar gevoelens onder woorden en neemt ze het op voor de jongeren. Haar bericht werd intussen al meer dan 2.500 keer gedeeld. "Ik heb geen moed meer en vind nog maar weinig plezier in dingen", vertelt ze.
“Ik zit er volledig door. Hoewel dit volgens vele volwassenen blijkbaar niet kan als ik de reacties lees onder een artikel op facebook over een studente die probeert aan te geven dat vele jongeren erdoor zitten.
- ‘Wat moeten de mensen die hele dagen in de zorg staan dan zeggen???’
- ‘Je bent verdorie 20 en klaagt nu al dat je eronder door zit!’
- ‘Als je de beelden in Gent zag van de studenten is het niet meer dan normaal dat het nu zo moet gaan! Wie zijn gat verbrand…’
- ‘De jeugd ocharme toch en de rest van de mensen dan?’
- ‘Euh… zoals zovele mensen zeker.. Wat gaan ze later doen als ze moeten werken?'
Dit zijn maar enkele van de vele misselijkmakende reacties die ik las. Blijkbaar is aangeven dat je het even niet meer ziet zitten niet normaal. Blijkbaar mag je niet klagen, omdat er steeds mensen zijn die het nog lastiger hebben dan jou. Blijkbaar beslissen andere mensen wel voor je hoe je je voelt.
Toch kan ik zeggen dat ik op ben en het liefst alles even links laat liggen. En hierover durf ik met zekerheid zeggen dat vele studenten zich hierin kunnen vinden. Na maanden heb ik nog steeds geen vooruitzichten. Voor het eerst kan ik niks vinden om naartoe te leven. Het enige wat ik nog zie zijn bergen schoolwerk en mijn bureau. Ik zie er geen beginnen meer aan, maar erger nog, ik zie er geen einde aan komen. Dit, gecombineerd met zoveel meer, houd ik niet lang meer vol.
Op school startten we reeds met module twee. Toch moet ik nog met zowat elke taak uit module één starten. Maar ik weet niet hoe, want ik geraak er niet meer aan uit. We moeten alles zelf uitzoeken en ik kan het niet. Ik kan op twee handen tellen hoeveel dagen ik dit schooljaar de campus al zag en ik kan jullie vertellen dat dit voor mij niet voldoende was om mezelf hiermee te redden. Ik zou willen dat ik nog lessen had die ik moest inhalen, maar zelfs die zijn er niet. Wij krijgen geen live lessen, maar kunnen blijkbaar alles terugvinden op Canvas, ons online schoolplatform. Alleen, ik vind het niet terug. Ik heb al opgegeven, omdat de achterstand te groot is om nog in te halen.
De motivatie die ik drie jaar lang kreeg van mijn vriendinnen op school om er steeds voor te blijven gaan, is weg. We zijn afgestudeerd en elk onze eigen weg gegaan. We horen elkaar nog, maar kunnen elkaar niet motiveren. Want ook zij zien het niet meer zitten. Ook zij hebben het moeilijk. Maar we praten er niet vaak over, want we willen toch niet alleen maar zagen? Toch was ik blij toen ik van één van mijn beste vriendinnen het bericht kreeg: “pfff Eske ik voel mij zo slecht in mijn vel”. Zo blij om te weten dat ik niet alleen ben. Zo blij om te weten dat ze hierover wil praten met mij en er niet alleen mee blijft zitten. Ik wou zo graag bij haar langsgaan, maar ze zit niet in mijn bubbel, helaas. We babbelden wat, haalden herinneringen op, maar moeten nu alleen verder. Er onszelf proberen door spartelen. Maar ik denk aan mijn vriendinnen, elke dag. Ik weet dat ze het even moeilijk hebben. Alleen kan ik niks voor ze doen, hoe moeilijk ik dat ook vind.
Tijdens dat ik dit schrijf, kan ik alleen maar wenen en denken hoe belachelijk ik klink, want zoveel mensen hebben het moeilijker dan mij. Ik wou dat ik me hieraan op kon trekken, maar ik vind het alleen maar erg om te weten dat zovelen het nog lastiger hebben.
Mijn motivatie is op. Elke dag ziet er hetzelfde uit, week na week. Ik heb geen moed meer en vind nog maar weinig plezier in dingen. Ik zou graag nog eens bij een vriendin gaan studeren, maar zij hoort niet bij mijn bubbel dus dat zal voor later zijn.. Later.. alles later.. maar wanneer? Week na week gaat voorbij, zonder dat ik het gevoel heb me nuttig te maken. Weken waarin ik zoveel tijd verspil achter mijn bureau, zonder veel te doen. Want hier vind ik simpelweg geen motivatie voor.
Maar gelukkig heb ik niet te klagen, er zijn altijd mensen die het zwaarder hebben dan mij."
