Het speelplein van... Diederd: "Kiem van carrière werd in Oud-Heverlee gelegd"
In de derde editie van Don Bosco magazine kon je heel wat lezen over de rijkgevulde carrière van regisseur Diederd Esseldeurs. Wat daar echter niet te lezen viel, is dat de 49-jarige maker van onder meer De Stig, Het Huis, en Bargoens ook trainer is bij Outward Bound én dat hij best veel zaken uit zijn periode als animator op Speelplein Don Bosco Oud-Heverlee heeft meegenomen.
Om onze rubriek ‘Het speelplein van…’ mooi af te sluiten, duiken we met Diederd in de archieven van Speelplein Don Bosco Oud-Heverlee en laat hij ons meegenieten van zijn straffe verleden als animator.
Trainer bij Outward Bound, daar moet je me toch wat meer over vertellen.
“Outward Bound is een organisatie die outdoor training geeft aan individuen en groepen en daarbij sterk focust op diepgang en samenwerking. We trekken de natuur in en werken vooral rond groepsdynamica, persoonlijke ontwikkeling, communicatie, enzovoort. Op die manier leren mensen samenwerken en kunnen ze experimenteren met het gedrag van zichzelf en dat van anderen. Zoals je merkt is samenwerken dus niet alleen cruciaal voor mijn job als regisseur.“ (lacht)
Die kiem komt van ergens natuurlijk. Speelplein Don Bosco Oud-Heverlee?
“Zeker weten! Ik ben op het speelplein al snel bij de oudere kinderen terechtgekomen. Ik was nog maar 16 jaar toen ze me opeens zeiden dat ik de kerels kreeg, een groep mannen van 14-15 jaar. (stilte) Slik, daar sta je dan. Gelukkig zag ik er wat ouder uit en dus zagen ze dat niet. ‘Het is kwestie van niet te zeggen dat je maar 16 jaar bent, wij geloven dat je dat kan.'"
En je kon het?
“Niet meteen, nee! (lacht) Laat ons zeggen dat ik niet de gemakkelijkste groep had. Autisme, ADHD … Ik kende er niet veel van, maar had dus wel heel wat van die jongens in mijn groep. Na drie dagen was die klik er opeens wel en ik herinner mij dat moment nog perfect. De jongens kregen in de middag een frisdrankje en één van hen liet zijn glazen flesje ostentatief vallen. Ik was de enige leider, dus alweer: daar sta je dan. Mijn natuurlijke ingeving zorgde ervoor dat ik zei: ‘Dat kan gebeuren, maar nu ga je dat opkuisen.’ En dan volgt die strijd. Een stoere ‘waarom zou ik dat doen?’ was het antwoord. ‘Omdat ik dat zeg. Ik ben de leider en ik zeg dat je dat moet doen en jij moet naar me luisteren. Dit is de grens overschrijden en dat doen we hier niet’… Stilte. Een strakke blik naar elkaar. Opeens gaat die jongen een vuilblik halen en dan denk je ‘oef’. Maar vanaf toen was ik de leider en is er niets meer gebeurd. De rollen waren duidelijk, de krijtlijnen gezet. De groep besefte dat ik helemaal geen rare eisen stelde en dat zoiets eigenlijk niet kan. Ik heb daarna twee fantastische weken gehad en ben uiteindelijk bij die gasten blijven hangen.”
Wat bedoel je met blijven hangen?
“Ik heb telkens opnieuw bij die groep gestaan, ben hoofdleider geworden en ging met die mannen regelmatig op avontuur. We zijn op trektochten geweest met een tentzeiltje, maakten vuur, enzovoort. Vandaag maak ik programma’s en geef ik cursussen waar ik kinderen laat voelen hoe je buiten kan overleven, dus eigenlijk komt dat allemaal terug. Dat komt allemaal van mijn periode op Speelplein Don Bosco Oud-Heverlee. Dat is ook mijn karakter natuurlijk, maar ik heb daar wel de kans gekregen om dat te ontwikkelen.”
Zelfs trektochten? Vertel.
“Absoluut! Eén verhaal zal me voor altijd bijblijven. In mijn groep zat er een jongen met maar één hand. Hij wou nooit meedoen, was vaak ambetant, liep weg… Je kent het wel. Op een keer ging ik met die mannen een week op een avontuurlijke trip naar de Ardennen. Toen we ’s avonds gingen kamperen zei ik hem: ‘Weet je, we zijn hier met wat jonge gasten, we gaan opsplitsen. Ik slaap niet bij jullie. Jij bent de verantwoordelijke voor de groep, jij bent het aanspreekpunt.’ (stilte) Die jongen had nog nooit verantwoordelijkheid gekregen en opeens had er iemand geloof in hem. Mijn haar komt er nog steeds recht van. Ik heb hem toen wel duidelijk gezegd dat ik er voor hem was, dat ik maar een paar meter verder sliep en hij me dus altijd mocht storen. Maar dat hij dat eerste aanspreekpunt mocht zijn en die verantwoordelijkheid kreeg, deed hem openbloeien. Fantastisch. En daarom ben ik vandaag ook trainer in een outdoor-organisatie die de natuur gebruikt om mensen zichzelf verder te laten ontwikkelen.”
"Het gaat niet over wie de beste is of wie het beter heeft, maar over hoe we elkaar kunnen vinden"
Is dat ook de reden dat je kinderen naar een Don Bosco-speelplein gaan?
“Eén van de redenen, ja. Ik ben daar zelf opengebloeid en zie hetzelfde bij mijn zonen gebeuren. Mijn jongste zoon heeft een autismespectrumstoornis en heeft het niet gemakkelijk. Ik heb ooit aan Guido (coördinator Jeugddienst Don Bosco) gevraagd of mijn zoon niet eens een cursus mocht komen volgen. Gewoon om het eens mee te maken en misschien dat ‘ik kan iets’-vonkje te voelen, want zijn zelfbeeld is heel laag. Een week later zie ik hem naar beneden komen. Rug recht, een andere zoon. Intussen is hij al 3 of 4 jaar leiding op het speelplein. Dat. Dat is het bad waar iedere jongeren in Vlaanderen in ondergedompeld zou moeten worden. Doe dat, engageer u, ontmoet andere mensen en andere culturen, ga uit uw comfortzone... Je mag thuis het mooiste zwembad hebben, maar kom ook eens naar hier en ervaar dat anderen dat niet hebben. Het is geen waardeoordeel, maar je leert jezelf wel in perspectief zetten. Het gaat hier niet over wie de beste is of wie het beter heeft, maar over hoe we elkaar kunnen vinden. Dat Don Bosco-bad heeft goed water, maar je moet het wel zelf voelen.”
Heb je het artikel met Diederd in Don Bosco magazine nog niet gelezen? Je kan het hier online vinden. Inschrijven op ons magazine kan nog steeds gratis via deze link.
