"Geen leerachterstand, maar een leefachterstand"
In de Volkskrant van 19 februari jl. is een opmerkelijke brief van een 17-jarige leerling gepubliceerd. Het is een noodkreet van een jongere die zich opgesloten voelt in de huidige coronamaatregelen.
De inhoud van de brief doet me gek genoeg een beetje denken aan een tijd uit de Bijbel, toen melaatsheid veel voorkwam. De symptomen waren vreselijk; overal op het lichaam verschenen schurft- en schimmelplekken en het jeukte verschrikkelijk. De zieke krabde zich tot bloedens toe om een beetje verlichting te krijgen. Iedereen die aan deze ziekte leed, werd verbannen naar de woestijn. Kwamen melaatsen toch in het dorp, dan moesten ze hard roepen: ‘MELAATS, MELAATS!’. Zo wisten hun dorpsgenoten dat ze ver uit de buurt moesten blijven.
Kun je het je voorstellen, zo’n leven? Ik niet. Tenminste, een jaar geleden nog niet. Sinds kort kan ik me er iets meer bij voorstellen, want ik loop al een paar dagen rond met corona-achtige klachten. Uit de test blijkt gelukkig dat ik geen corona heb, maar stel nou dat ik wel positief was getest. Ik zie mezelf al rondlopen met mijn snotneus: ‘CORONA, CORONA!’ Dan weet iedereen tenminste dat ze uit de buurt moeten blijven.
Natuurlijk worden we in de huidige samenleving niet meer letterlijk verbannen naar de woestijn. Maar toch, als ik de brief van de 17-jarige Elze aan Minister Slob lees, dan krijg ik de indruk dat veel jongeren zich wel zo voelen. De mogelijke leerachterstand waar de volwassenen zich zo druk over maken, is wat haar betreft niet aan de orde. Opsloten in de ‘corona-woestijn’, ervaart zij vooral een leefachterstand:
Elze van Houtum (17) uit Amsterdam, schrijft:
"Ik ben slim. Slimmer dan een groot deel van mijn klasgenoten. Ik ben in de derde klas gestopt met huiswerk maken. Ik heb geen onvoldoende gehaald sinds de vierde klas. Ik heb geen leerachterstand. Ik zal slagen, dat snap ik ook wel. Maar als ik al paniekaanvallen heb, als ík met mijn cum laude rapport mezelf niet vooruit gebrand krijg, wat moeten we dan?
Ik hoef niet te stressen over mijn cijfers, maar ik stress wel. Ik kan niet meer. Je kan niet van ons verwachten dat onze spanningsboog, onze motivatie en onze leerlust hetzelfde is als een jaar geleden. Want het afgelopen jaar is het meest stressvolle jaar van mijn leven geweest. Het meest stressvolle jaar van al onze levens. Want naast de angst voor het verliezen van onze familieleden, de constante spanning van wel of niet naar school mogen, om de maand nieuwe maatregelen moeten toepassen op onze chaotische levens en dagelijks strugglen met jezelf achter die computer zetten, hebben we ook geen outlet gehad. We hebben niet gesport zoals we altijd deden. Niet gepraat en gefeest. We hebben die verdriedubbelde stress van ons ‘corona-examenjaar’ opgekropt in onze door hormonen overstroomde hoofden.
We zijn moe. En laten we naast dit alles niet vergeten wat er allemaal al mis is. Ik moet mij voorbereiden en geld betalen om training te krijgen voor een eindexamen waarvan elke Nederlands docent geen vraag kan beantwoorden zonder het antwoordmodel te raadplegen. ‘Een slim antwoord Elze, dat had ik zelf ook maar volgens Cito is het helaas fout.’ Ik moet uren studeren zodat ik de trucjes en examen hacks uit m’n hoofd kan leren. Want dat zal vast aantonen of ik goed ben in Nederlands.
Ik moet een eindexamen maken waarvoor een tien zo onhaalbaar is dat een 8 als top gezien wordt. Ik moet Cito-toetsen maken waarin optie A en optie B zoveel op elkaar lijken dat de gehele Engels sectie dezelfde fout als ik maakt. ‘Maar ja, zo werkt Cito nou eenmaal’. Ik moet na dit klotejaar dat me door depressieve periodes en paniekaanvallen gesleurd heeft twee maanden lang eindexamen doen. Ik maak me niet zorgen om de titel ‘coronadiploma’, ik maak me zorgen over mijn suïcidale vrienden. Heel fijn dat we een extra herkansing krijgen hoor. Precies wat overspannen tieners nodig hebben, nog een toets.
Je helpt ons niet. Nee Slob, We zullen niet rekenen op blijven zitten. Corona geeft ons niet een leerachterstand het geeft ons een leefachterstand. We zijn niet oké. Ook niet als onze cijfers dat wel zijn."
Bron: De Volkskrant
