Don Bosco Kortrijk wuift de
salesiaanse gemeenschap uit
In 1929 trekken vier salesianen naar het Sint-Annakapelletje nabij Kortrijk. 91 jaar later staat rond dat kleine kapelletje een levendige campus waar kinderen en jongeren kunnen groeien, leren en spelen van de kleuterklas tot en met het laatste jaar middelbaar. Eddie Couvreur gaf er Nederlands van 1973 tot 2004. We vroegen hem om het levensverhaal van de gemeenschap te omschrijven in enkele anekdotes.
HALLO DON BOSCO!
In 1973 maak ik voor het eerst kennis met de salesianen in Kortrijk. Don Bosco Kortrijk is op dat moment nog een kleine school met internaat en met de nieuwe richting “moderne wetenschappen”. Daarom mogen er naast priesters ook leken lesgeven. Als ik de school binnenstap, merk ik oude gebouwen op met rondbogen en verdwaal ik bijna in het complexe gangenstelsel. Het lijkt wel een doolhof. Gelukkig blijken de bewoners een voor een vriendelijke, behulpzame paters. Nou ja, paters … Ik verwachtte oude mannen met een baard, in een pij gestoken, liefst nog op sandalen en met een koord om het middel. Niets daarvan!
Bert Joosten*, de directeur, verwelkomt mij in korte broek en na het invullen van de paperassen moet ik de eed afleggen. Getrouwheid aan die en die enzovoort. Bert ziet dat ik twijfel, stelt mij gerust en zegt dat ik maar de linkerhand gebald in mijn broekzak moet houden. We zijn vrienden voor het leven geworden. Samen slijten we uren aan de stencilmachine, schrijven we vakantieblaadjes en bereiden we kampen voor. Pater Bert is de goedheid en zachtaardigheid zelve. Na hem nemen nog straffe directeurs de leiding zoals de onvermoeibare Phil Willemen* en Frans Matthyssen. Zij doen de school uit haar voegen barsten.
TYPISCH SALESIANEN
De salesianen hebben elk hun eigen kamer, kriskras doorheen het schoolgebouw. Er hangt een geur van verse koffie omdat hun deuren altijd openstaan. Ik beschouw het als een uitnodiging en spring tijdens een springuurtje geregeld binnen om wat te zwanzen of kleine en grote problemen aan te kaarten. Zeker met Jos Gregoire en Foceu (Fons Ceustermans) beleef ik zalige momenten.
En er zijn natuurlijk ook les petits vicaires*, de werkbijen van het internaat, de vakantiekampen, de speelpleinwerking, de Chiro: paters die voorgaan in de ochtendviering bij de zusters, het gras afrijden van de voetbalvelden, zorgen dat de speeltijden voor de jongens (later ook meisjes) ook echte speel-tijden zijn, na schooltijd zorgen dat de kinderen veilig op weg naar huis kunnen, enzovoort.
René Aelbrecht* is zo iemand. Zijn uurrooster bestaat uit 25 uur Latijn en Nederlands in de eerste graad, ’s avonds het internaat en ’s zondags een preek. In de zomer gaat hij op kamp met de eerstejaars en op zaterdag steekt hij een handje toe, als je erom vraagt. Zo snelt hij me te hulp om een hoop stenen te verslepen bij de bouw van ons huis. Om 16 uur springt hij terug op zijn fiets naar ‘huis’ met de woorden: “Ik heb nu de liefdadigheid beoefend, ik ga ze nu ook preken!”
Piet Van Roey* is ook zo’n werkbij. De speelplaats is zijn terrein. Het werk waar velen de neus voor ophalen, neemt hij voor zijn rekening. Je komt hem elke morgen tegen als hij de deuren van de school opent en daarna het alarm uitschakelt. Vervolgens loopt hij de klassen af om een verjaardagskaartje op de lessenaar te leggen van de jarige. Als de eerste fietsers binnenrijden, komen ook de eerste lekke banden van de dag op de proppen. Dan is er de morgenwijding en zo loopt het de hele dag door. De klassenraad volgt hij nauwlettend, vooral om zijn pupillen beter te leren kennen. Piet is een fijne collega en “zijn” speelplaats is terecht herdoopt tot “Pater Pietplein”.
Bron: Don Bosco Vlaanderen 2019/5
*In dit historisch overzicht weerklinken namen van salesianen die al overleden zijn: Bert Joosten (1916-1997), Theofiel Wilemen (1924-1995), René Aelbrecht (1927-2010) en Piet Van Roey (1932-2016).
*Les petits vicaires: Dit is een term uit de Vlaamse beweging die gebruikt werd om het onderscheid aan te duiden tussen de volksverbonden (parochie-) priesters en de gezagsdragers die het establishment trouw waren.
Lees hier het artikel: "Dankjewel salesianen van Kortrijk"
Lees hier het interview met Jef Lannoo over vergeving: "Vergeving is het mooiste geschenk dat je kunt geven"
