“De zieken maken mij gezond”
Manu De Greef, sdb, werkt al 42 jaar in Lubumbashi, DR Congo. De eerste 30 jaar leidde hij het Don Boscocentrum voor straatkinderen. Nu is hij al 12 jaar pastoraal medewerker in het plaatselijk ziekenhuis van Don Bosco. Manu voelt zich nog altijd groen achter de oren, maar prijst zich gelukkig. Als we per e-mail naar hem vragen, schrijft hij: “De zieken maken mij gezond! Met deze opdracht voel ik mij ten volle priester; een gelukkige priester!”
MAAK JE NIET DRUK OVER DE DOKTER
Tijdens mijn eerste week als pastoraal medewerker bracht ik elke dag de communie bij een bekende dokter uit de stad. Hij leed aan een ernstige kankeraandoening. Zijn toestand verbeterde maar niet en de man werd lastiger met de dag. Op de achtste dag liep het helemaal uit de hand. Brutaal onderbrak hij het gebed en stuurde mij weg: “Sortez ! Tout cela ne sert à rien!” (“Ga weg! Bidden is volstrekt nutteloos!”) Ik droop af en dacht bij mezelf ‘oh God, wat gebeurt er hier...!?’ Een verpleger die ons in de gaten kreeg, kwam naar me toe en zei heel kalm: “Père, ne vous en faites pas. Nous sommes habitués à cela! Il fait cela aussi avec nous. Les médecins ne sont pas toujours faciles à accompagner !” (“Pater, trek het je niet aan. Dat gebeurt hier vaker. Hij doet zo ook tegen ons. Dokters zijn niet altijd gemakkelijk om mee om te gaan.”)
“Op die momenten ervaar je dat we allemaal van dezelfde familie zijn, gemaakt uit hetzelfde deeg.”
BIDDEN MET EEN MOSLIMA
Enkele dagen later bezocht ik een Indische vrouw die alleen Engels sprak. Ze bleek bovendien moslima te zijn. Ze zag er ongelukkig uit, bijna depressief. Toen ik haar voorstelde om wat te praten, kwam er een verdacht glimlachje op haar lippen. Ik wist meteen dat ik met mijn Engels blijkbaar beter thuisbleef, maar het ijs was gebroken en we werden goede vrienden.
Ze zei mij dat ik mij geen zorgen moest maken over het feit dat ze tot Allah bad. “In het aanschijn van de dood vallen alle barrières weg tussen de godsdiensten en bidden we allemaal tot dezelfde God”, liet ze mij wijselijk verstaan. Zij heeft mij nog geholpen met het vertalen van heel wat gebeden naar het Engels.
SYMPATHIE BEVRIJDT EEN MENS
In het hospitaal heb ik de Afrikaan op een nieuwe manier leren kennen. Voordien stond ik als projectleider — zij het ongewild — in een machtspositie. Ik was voor velen ‘de rijke, blanke man’. Die positie vertekende de relatie die ik kon opbouwen met de mensen uit mijn directe omgeving, wat meer dan eens tot frustraties heeft geleid. Nu ik niet meer gebonden ben aan geld en kaderfuncties, kom ik gemakkelijker tot echte ontmoeting. Zieken vragen niet naar centen, ze vragen aanwezigheid, een luisterend oor, vriendschap, sympathie, een stil gebed, ... Ik spreek maar zelden over God, maar maak Hem zichtbaar en voelbaar door bij hen te zijn. In het lijden komt de ware mens naar boven: maskers vallen af en er is geen onderscheid meer tussen blank en zwart. Op die momenten ervaar je dat we allemaal van dezelfde familie zijn, gemaakt uit hetzelfde deeg.
Bron: Don Bosco Vlaanderen 2019/2
