Brief aan mijn jongere zelf: "Je hoeft niet alles alleen te doen"
Katelijn is een Zuster van Don Bosco en beheerder van een klein internaat in de Brusselse Rand waar vooral pubermeisjes met een moeilijke thuissituatie verblijven. Ooit was ze zelf dat meisje. Maar tegelijk was ze toen al the leader of the band. In de rubriek 'brief aan mezelf' van KLASSE schrijft ze een brief naar haar jongere zelf.
"Een B-attest, hoor ik? Waar is het leergierige meisje dat zo graag naar school ging? Heeft het te maken met het nijdige sfeertje in je klas, waar jij - die altijd kiest voor de ‘kleintjes’ - bij de pesters noch bij de zwijgers aansluiting voelt? Of is de klas nu al te klein voor je en besteed je liever je tijd zinvol bij het Rode Kruis?
Dat punten niet zo belangrijk zijn? Daar volg ik je nog steeds in. Maar je moet wel aan je toekomst willen werken. En respect hebben voor jezelf. 'Dat zie ik aan je lavabo', zeg ik altijd op het internaat. Hou jij de jouwe nog wel netjes?
Je kijkt vast uit naar dat diploma secundair, want je wil naar de unief. Je kans komt nog wel. Voorlopig heb je het thuis niet breed, dus het zal verpleegkunde worden. Als je maar voor mensen kan zorgen. Het RVT is echt een fijne werkplek, hoor. Maar jij bent op zoek naar spiritualiteit. Een gebroken enkel - en dus vele boeken - later beslis jij: ik word zuster. Op je 26e. Je ouders, je broer en je vrienden zullen nogal schrikken.
Je tuimelt het onderwijs in wanneer je een leraar vervangt in 5 en 6 Verzorging. Dat is niet je ambitie, maar kan je ‘nee’ zeggen? Wees niet bang: iedereen weet dat jij ruimte nodig hebt om dieper met jongeren bezig te zijn. Dat je huivert voor eentonigheid. Pas daarom maar voor die voltijdse lesopdracht en parallelklassen. Combineer naar hartenlust met GOK en stagebegeleiding. Zeg volmondig ‘ja’ als je de Wereldjongerendagen in Australië mag begeleiden. Het wordt onvergetelijk.
Je charisma zal alleen maar groeien, Katelijn. Niet twijfelen dus als je ze ooit vragen om een internaat te leiden. Het wordt zweten het eerste schooljaar. Om de boel weer te laten bloeien, om verbindingen en vertrouwen te herstellen. En in 2020 zal je niet weten wat je overkomt wanneer een pandemie je tot straathoekwerker bombardeert. Beloof je tijdig aan de bel te trekken als de emmer overloopt?
Het is ook niet makkelijk om los te laten als je letterlijk op je werk woont, samen met je medezusters. Veel mensen dicht bij je, zo heb je het graag. Maar iedereen heeft alleen-tijd nodig. Dus als je op je dagelijkse wandeling de post wegbrengt, ga dan voor de tweede brievenbus. En je hoeft niet alles zelf te doen. Focus jij maar op het pedagogische, er zijn genoeg mensen met verstand van renovaties.
Waar jij aan zal bouwen, is een open huis voor je 32 leerlingen en hun ouders, die het - net als jij - niet makkelijk hebben. Een vervang-ouder word je nooit. Tenslotte komt hun eigen nest altijd op de eerste plaats. Maar je sluit al die gezinnen in je hart. En omgekeerd. Dan bellen ze je jaren later ‘s avonds nog op: 'Zuster Katelijn, het is goed gegaan, mijn eerste schooldag.'"
