Als missionaris leven en luisteren naar de Bororo Indianen
Mijn naam is Beatus Volkmar Tola, salesiaan. Ik kom uit Indonesië, van het eiland Flores. Ik ben op 26-jarige leeftijd in 2014 in Brazilië aangekomen.
De salesiaanse gemeenschap in Indonesië (Eiland Flores) heeft me altijd goed begeleid en gesteund toen ik ziek of verdrietig was. Een ander ding is het leven van gebed. Voor mij is het gebed zeer belangrijk omdat ik in een omgeving van gebed ben opgegroeid en iemand ben die altijd Gods hulp nodig heeft. Ik begreep dat God op vele wijzen tot me spreekt en ook luistert naar mijn klachten, pijn en vreugde. Ik herinner me altijd wat Don Bosco vaak zei: “Een roeping houdt alleen stand doorheen het gebed. Wie die het gebed verlaat, zal ook zijn roeping verlaten.”
“Maar hun realiteit en hun dromen inspireren mijn geloof en hoop. Er is altijd de kans dat er betere dagen komen.”
Bij mijn aankomst in Brazilië kende ik het land als een immens groot land, beroemd om het voetbal. Ik was ook verward omdat ik niets begreep van wat mijn medebroeders en de salesiaanse mensen rondom me vertelden. Mijn eerste jaar praktische vorming (salesiaanse stage) vond plaats in het dorp Boeri-Bororo, Meruri (Mato Grosso). Toen ik daar toekwam ontvingen de Bororo’s me met veel vreugde. Uiteraard verwachtten ze dat ik ze iets terug zou geven. Ik nam ik de uitdaging aan. Om te beginnen kon ik de Portugees taal nog niet spreken of verstaan. Later kwam ik bij de Indianen die een andere cultuur hadden en een andere taal spraken dan het Portugees. Met deze beperkingen heb ik daarom gekozen om te luisteren en te handelen. Luisterend en met veel gebaren probeerde ik deel te nemen aan de activiteiten, zowel georganiseerd door de salesianen als door de inheemse bewoners zelf. Het interessante was dat ik mocht deelnemen aan de rituelen van hun cultuur. Ik herinner me de dag toen ik met de Bororo’s naar het woud trok om verschillende materialen te verzamelen,brandhout, palmbladeren, fruit om te schilderen, enz.
Tijdens mijn verblijf bij hen leerde ik met hen samenwerken, hun cultuurrespecteren en dieper begrijpen wat hun hoop was. Als ik in deze context overhoop spreek, denk ik dat het een waarde is die een bron van kracht is voor de jonge Bororo Indiaan om zijn grote dromen kracht bij te zetten. Ondertussen twijfelen wel veel mensen daaraan. Maar hun realiteit en hun dromen inspireren mijn geloof en hoop. Er is altijd de kans dat er betere dagen komen.
Mijn interesse om missionaris te worden begon met een artikel over de avonturen en het harde werk van de salesianen in Soedan. Zij werken bij onderdrukten en armen. Ik heb dit gelezen toen ik aspirant was. Wat mij motiveerde om missionaris te worden, was dat ik naar mijn geweten luisterde en het volgde. “Ga naar die plaats, wees niet bang, doe wat je kunt, de rest zal God voltooien!” Aan de jongeren of salesianen die missionaris willen worden, wil ik zeggen:“Luister en volg je geweten en neem je beslissing in gebed! Wanneer je begrijpt wat het betekent om te luisteren, kom je velen tegen die je liefde nodig hebben. Vooral de jongeren, de armen en de eenzamen hebben je nodig . Ze hebben je liefde nodig om te luisteren naar hun verhaal.”
