15 jaar in dienst bij Don Bosco: “Het liefst sta ik tussen de jongeren in”
Fiona Dreef (39) kwam als jong meisje al bij Don Bosco Zevenhuizen in Apeldoorn. De jongerenwerkers hielpen haar met allerlei situaties en dat heeft veel voor Fiona betekend. Na een aantal jaar ging ze zelf aan de slag als vrijwilliger bij Don Bosco en dat bleek een schot in de roos. Inmiddels zijn we ruim 25 jaar verder en viert Fiona haar 15-jarig dienstverband bij Don Bosco Apeldoorn. Ik belde haar op voor een felicitatie en stelde meteen een paar vragen over haar baan als jongerenwerker bij Don Bosco.
Hoe ben je bij Don Bosco terecht gekomen?
“Ik ben begonnen als vrijwilliger bij de meidengroep van Don Bosco Zevenhuizen en daarna heb ik een jaar lang bij Don Bosco Amsterdam gewerkt als buddy van zwerfjongeren. Na een korte pauze in de techniek, werd ik toch weer aangetrokken door het jongerenwerk. Ik heb mij omgeschoold via de SPH en kon direct aan de slag bij Don Bosco Apeldoorn. Inmiddels zijn we vijftien jaar verder en ik zou niet meer anders willen!”
Wat zijn je taken bij Don Bosco Apeldoorn?
“Ik begeleid jongeren individueel en in groepen, doe mee met activiteiten, heb contact met instanties en regel waar nodig indicaties. Dat klinkt megadruk en dat is het ook, maar ik moet er wel bij zeggen dat we zonder onze vrijwilligers en stagiaires nergens zijn”, lacht Fiona, “we doen het echt met elkaar en zij nemen ons ontzettend veel werk uit handen.”
Wat vind je het mooiste aan werken met jongeren?
“De jongeren zelf zijn zo mooi, zo puur, zo echt. Gewoon van die heerlijke pubers; dat spreekt me het meeste aan. Het mooie van de Don Bosco methodiek is dat we tussen de jongeren in staan. Dus niet op afstand of van bovenaf dirigerend, maar naast de jongeren en ín hun belevingswereld. Daardoor weten wij als jongerenwerkers vaak als eerste wat er speelt in hun leven, dat vertrouwen krijgen we van ze. Daardoor kun je stappen maken met ze en dat geeft veel voldoening.”
Kun je daar een voorbeeld van geven?
“Nou, laatst was er een jongere vermist, dat was een hele heftige situatie. Reguliere hulpverleners gaan niet naar hem op zoek, want dat is politiewerk. Maar wij doen dat wel, want zo goed kennen wij de jongeren.”
Welk verhaal zal jou altijd bij blijven?
“Ik heb een keer een meisje begeleid die zwaar verwaarloosd werd thuis. Ik heb haar bijvoorbeeld geleerd dat ze niet twee keer, maar veertien keer per week haar tanden moet poetsen. Haar mond viel letterlijk open! Haar moeder heb ik ook begeleid, want die wilde het beste voor haar dochter, maar wist niet hoe ze dat kon geven. Later is dit meisje wel uithuisgeplaatst, maar we hebben samen stappen vooruit gemaakt en ik heb echt iets voor ze kunnen betekenen. Ik heb nog steeds contact met dit meisje en zal dit verhaal niet snel vergeten.”
“De grootste beloning van mijn werk met jongeren, is het vertrouwen dat je van ze krijgt.”
“Dit is een voorbeeld van een heftige situatie, maar veel vaker zit het hem in de kleine dingen. Zo was ik laatst op een school voor praktijkonderwijs om een gastles te geven en de leerlingen moesten aan het begin van de les hun telefoon in een bak vooraan in de klas leggen. Na de les mochten ze die er weer uithalen en één van die gasten had heel slim alleen zijn (lege) telefoonhoesje in de bak gelegd. Ik stond nota bene naast zijn docent, maar toch liet hij heel stiekem zijn slimme actie aan mij zien. Prachtig was dat! In een korte tijd had ik dat vertrouwen al te pakken. Dat is de grootste beloning van mijn werk met jongeren; het vertrouwen dat je krijgt. Ze delen lief en leed met je en van daaruit kun je ze helpen.”
